مرگ و دادگری در جهان زیرین در بین النهرین

مساله مرگ و حیات پس از آن، در اغلب اساطیر مردمان کهن، جایگاه ویژه ای دارد. انسانی که امید و علاقه بسیار به زندگی دارد، در برابر مرگ و دنیای ناشناخته پس از آن، ترس و گاه امید را برای خود تصویر میکند. در اساطیر مردمان بین النهرین، مانند بسیاری از تمدنهای باستانی، مساله حیات پس از مرگ مورد پذیرش بود، اما برای روان مردگان داوری و قضاوتی در نظر گرفته نمیشد. در حقیقت ترس اصلی این مردمان، مرگ و از دست دادن موهبتهای زمان حال و ورود به دنیایی ترسناک و دور از دسترس، بوده است.در اساطیر و داستانهای به جا مانده از بین النهرین در مورد حیات پس از مرگ و دادگری در جهانی دیگر به نام جهان زیرین است، که اشارهای به وظایف فردی و تعریف گناه نشده است. گرچه ایزدانی مسولیت رسیدگی به ارواح و دادگری در جهان زیرین را به عهده داشته اند، اما محکومیت روان مردگان صرفا با عدم پذیرش، بیخوابی و عدم زندگی راحت در دنیای شخص پس از مرگ میشده است. جهان زیرین در اساطیر بین النهرینی مکانی ترسناک، تاریک، بیبازگشت و دور از دسترس است که بر اساس نظام دیوانی آن، کنترل میشود.بنابراین هدف از این پژوهش، بررسی مرگ و داوری ارواح در جهان زیرین در تمدنهای بین النهرین است. این پژوهش که از نظر هدف، نظری و توسعه ای و از جهت ماهیت و روش، تاریخی-تحلیلی است ، به اساطیر به جا مانده از این اقوام در حوزه مرگ و حیات پس از مرگ توجه داشته و مساله قضاوت ارواح در جهان زیرین را در تفکرات مردمان بین النهرینی مورد بررسی قرار میدهد.