تعیین چگونگی ورود نوگرایی درالگوهای شکل دهنده ی معماری ایران دوره ی معاصر با رویکرد افزایش حس تعلق در فضاهای عمومی شهری

با توجه به فراموش شدن مفاهیم معماری ایرانی در ساختمان های امروز و بی کیفیتی ساختمان در راستای توجه به بعد اقتصادی و سرمایه گذاری ها و هم چنین از بین رفتن ارزش های وجودی مفاهیمی چون خانه زندگی آسایش و آرامش این تحقیق پیرامون بررسی مفاهیم ارزنده و اصول معماری ایرانی از جمله :درون گرایی ،خودبسندگی، پرهیزاز بیهودگی، سادگی هندسه، شفافیت، تداوم و ...در بناهای معماران ایران از گذشته تا حال می پردازد و در صدد پرداختن به اهمیت موضوع احیای تکنولوژی و معماری اصیل ایرانی و ارائه راهکاری برای جبران این فقدان معنایی در محل زندگی و پیشرفت هر چه بیشتر در حفظ ارزش ها وهویت فرهنگی معماری ایران، هم چنین راهکار برای تطبیق نیاز امروز و مفاهیم اساسی معماری ایران می پردازد تا با بازاندیشی رویکردهای طراحی مسکن و بررسی محدودیت ها و توانمندی های آن به فرآیندی پویا که پاسخگوی نیازهای انسانی و روش های متنوع زندگی در قالب امروز ولی با حفظ ارزش هاست دست یابد. به همین منظور در ابتدا با مراجعه به متون معماری و نیز دیدگاه صاحب نظران از روش های تحقیق کیفی ،شامل روش (تحلیلی - توصیفی)و نیز روش تحلیل محتوا بهره گرفته شده است . نتایج تحقیق نشان داد که معمار مسلمان ایرانی کاملا از مبانی اعتقادی مسلمانان بهره گرفته است و همین باعث حس رضایتمندی ساکنین بوده که متاسفانه این نشاط و حس تعلق در بطن زندگی ساکنین امروزی مشاهده نمی شود.