بررسی ضرورت بازبینی، نظارت و اجرای هویت ایرانی-اسلامی در نمای شهر معاصر(مطالعه موردی: بررسی تاثیر نما در ایجاد آشفتگی سیمای شهری با ورود نماهای رومی ناهماهنگ با فرهنگ ایرانی و ارائه راهکارهایی در جهت ایجاد نماهای شهری با هویت ایرانی-اسلامی)

نمای هر ساختمان در شکلدهی به مجموعه شهری که در آن حضور دارد، موثر است. اگر به نمای یک ساختمان بدون در نظر گرفتن نمای دیگر ساختمانهای شهر توجه شود، همگونی نمای شهری از بین میرود. در سالهای اخیر پس از مطرح شدن دوباره اهمیت فضاهای عمومی و ارزش زندگی شهری، نما اهمیت دوباره ای یافته است. نما در عمل درون ساختمان را از بیرون و فضای خصوصی را از فضای عمومی جدا می کند. نما در واقع صورت ساختمان و بهترین بیان حالتی است که فرد طراح یا مالک از خود در برابر بیرون دارد. نماهای داخل ساختمان بیشتر جنبه خصوصی دارند، لیکن نماهایی که به سمت کوچه و بافت شهر باز میشوند، جنبه عمومی تر دارند. بنابراین وجوه پشت و جلوی ساختمان از یک طرف دارای نمود اجتماعی و از طرف دیگر نمود مشخص ساکنان خود است. شهر بستری است که در آن فرهنگ از طریق فعالیت ها و ارتباطات انسانی به جریان در می آید، لذا با توجه به آنکه، نما حاکی از موقعیت فرهنگی سازندگان ساختمان و معرفی وضعیت آنان در بین عموم می باشد، لزوم بازنگری به نماهای شهری و تاثیر آن ها بر سیمای شهر در جهت کاهش آشفتگی های بصری سیمای شهری در این باب ضروری می نماید. این پژوهش سعی دارد، با بهره گیری از مطالعات کتابخانه ای، میدانی و استفاده از روش توصیفی - تحلیلی، به بررسی تاثیر نماهای ساختمانی بر سیمای شهری پرداخته، و با تاکید بر ورود سندرم نماهای رومی در معماری معاصر ایران و عدم هماهنگی آن با فرهنگ و هویت ایرانی-اسلامی، به ماهیت این امر پرداخته و با ارائه راهکارهایی با محوریت مدیریت شهری، در جهت احیای هویت ایرانی-اسلامی و نمود آن در سیمای شهری گام بردارد.