نقش فضاهای آموزشی در درمان کودکان مبتلا به اوتیسم

بیماری اوتیسم (Autism) نوعی اختلال رشدی است که با رفتارهای ارتباطی و کلامی غیر طبیعی مشخص می شود اصل اساسی آموزش پیش از مدر سه است که پیشرفت های کوچک، به تدریج که کودک رشد می کند، خیلی بزرگ خواهند شد. هنگامی که کودک از کودکستان از محیط فیزیکی خالی از تجربه به محیط اجتماعی وارد می شوند، تفاوت ها به تدریج ظاهر می شوند. این گونه محیط تجارب را به کودکان تحمیل می کنند. از تمایلات ذاتی کودک به عنوان وسیله استفاده کرده و واقعیت اجتماعی را به او می آموزد. ضرورت توجه به فضاهای درمانی آموزشی متناسب با شرایط خاص روحی و روانی کودکان اوتیسم به خوبی مشهود است. فضاهایی با محوریت توجه به روح و روان کودکان که بتوانند علاوه بر پاسخگویی به شرایط و نیازهای بیماران، بستری مناسب برای کاهش مشکلات ذهنی و فکری و اجتماعی این کودکان فراهم آورد. به عبارت دیگر، مهمترین مسئله در مورد کودکان مبتلا به اوتیسم، شناخت رفتارهای ویژه این کودکان و فراهم آوردن عوامل محیطی موثر در ایجاد آسایش روانی محیط با بکارگیری اصول تاثیر محیطی در طراحی داخلی فضاهای ساختمان است تا بتوانیم با افزایش کیفیت هم زیستی میان کودکان و ساختمان، زمینه بهبود آنان را افزایش دهیم. این مقاله سعی دارد با شناسایی عوامل موثر با توجه به محیط آموزشی در راه بهبود کودکان قدم برداریم. روش تحقیق این پژوهش کتابخانه ایی بر اساس تحقیقات محققین پیشین است.