رابطه سعادت با حکمرانی مطلوب

در این مطالعه سعی شد تا به روش توصیفی- تحلیلی، رابطه سعادت با نظریه حکمرانی مطلوب بررسی شود. در این رابطه باید گفت، سعادت، از مقولات کلیدی در حوزه فلسفه اخلاق و نقطه تمرکز آموزه های ادیان الهی به شمار می-رود؛ با این حال به لحاظ تفارق آبشخور مشارب فکری و زاویه نگرش به جهان هستی، اجماع واثقی نسبت به اطلاق معنایی واحد بر آن وجود ندارد. لذا سعادت اگرچه مفهومی ارزشی است لیکن به لحاظ مولفه های نسبی، بعد پذیر بوده، مآلا رویکردهای متمایزی به آن شکل می گیرد یا دست کم به هنگام مصداق نمایی در جریان تزاحم ابعاد، خوانشی افتراقی را موجب می گردد. با وجود این اشکال، تاملی در نظریات فلاسفه و اندیشمندان، تا حدی، بیانگر ابعاد مفهوم شناختی سعادت است. سعادت در این معنا مفهومی اخلاقی، حائز ابعاد جسمانی و روحانی و مترتب به مراتب کمالی است، و مبین رضایتمندی و التذاذ در سایه فعلیت یابی قوه گی ها و استعدادها است. از سویی دیگر مفهوم حکمرانی مطلوب، بیشتر، قالب جدیدی برای نظریات توسعه محور در گفتمان سیاسی و اقتصادی جریان لیبرالیسم و سرمایه داری است، و بر این اساس دخول سعادت با مفهوم موسع خود در نظریه حکمرانی مطلوب، بعید به نظر می رسد؛ بنابراین، سعادت، تنها زمانی به عنوان مولفه حکمرانی مطلوب و یا متغیر متاثر از آن تلقی خواهد شد، که در قالب آرمان یک نظام ایدئولوژیک، پا را از دایره مادیات و محسوسات فراتر بگذارد.