مقدمه ای بر مفاهیم، رویکردها و جالش های احیای اکولوژیک در مقیاس سیمای سرزمین به عنوان ضرورت توسعه پایدار زاگرس

سابقه چند هزار ساله تمدن در زاگرس که به مراحل دامپروری، کشاورزی و شهرنشینی قابل تقسیم بندی است، باعث شده تا سیمای سرزمین این منطقه از یک وضعیت کاملا طبیعی به وضعیتی شبه طبیعی تغییر یابد. تخریب اراضی و به خصوص جنگل ها و مراتع اکنون یک مسئله جهانی به ویژه در کشورهای درحال توسعه است. تقریبا یک میلیارد نفر از جمعیت جهان (معادل 15% کل جمعیت) در اراضی تخریب یافته زندگی می کنند و زندگی یک سوم جمعیت جهان به واسطه تخریب اراضی تحت تاثیر قرار دارد. تخریب سیمای سرزمین به عنوان کاهش مداوم در توان فراهم آوری کالاها و خدماتی که اکوسیستم های آن (آبی و خشکی) فراهم می نمایند، تعریف شده است. ادامه روند تخریب سیمای سرزمین، فقر و گرسنگی را افزایش داده، باعث کاهش شدید تنوع زیستی جهانی شده، توان کشاورزان و جوامع محلی را برای مقابله با اثرات تغییر اقلیم کاهش می دهد و در مجموع مانع جدی برای رسیدن به توسعه پایدار است. ادامه این روند همچنین رقابت بر سر منابع محدود باقی مانده را به واسطه تضادهای احتمالی بین استفاده کنندگان افزایش خواهد داد. این امر به نوبه خود معیشت، رفاه، امنیت غذایی، آب، انرژی و تاب آوری اکولوژیک (توانای مقابله با تغییر اقلیم) محیط زیست میلیون ها انسان را تهدید خواهد کرد. بنابراین متوقف کردن و بکله برعکس نمودن روند تخریب سیمای سرزمین یا همان احیای اکولوژیک سرزمین و اکوسیستم های آن به ویژه جنگل ها و مراتع وظیفه مهم نسل امروز بشر است. در این مقاله به طور خلاصه به تعریف برخی مفاهیم، رویکردها و جالش های اجرایی این امر پرداخته شده است.