تحلیل تغییرات جمعیت عشایر استان های چهارمحال و بختیاری و خوزستان طی سه دهه گذشته (60، 70 و 80)

جامعه عشایری بخشی از ساختار اجتماعی- اقتصادی و تاریخی- فرهنگی و عضو فعال پیکره جمعیت کشور است. تاثیرات اقتصادی- اجتماعی و نقش دفاعی عشایر از زمان های دور تاکنون انکارناپذیر بوده است. با تاثیر فرهنگی و اهمیت دانش بومی عشایر بدون تردید آنان را می توان یکی از میراث های گرانبهای هرکشور قلمداد نمود. امروزه جامعه عشایری با وجود روند کاهشی جمعیت نسبت به سده ها و دهه های گذشته همچنان نقش فعال و تاثیرگذار در ابعاد مختلف حیاتی کشور ایفا می کنند. شناخت دقیق ویژگی های اقتصادی و اجتماعی عشایر که سهم بسزایی در اقتصاد ملی دارند، خصوصا در ارتباط با جمعیت می تواند چشم انداز آینده این جامعه را تا حدی ترسیم کند. در این راستا، تحقیق حاضرف تغییرات جمعیت عشایری در دو استان چهارمحال و بختیاری و خ وزستان را در طی سه دهه گذشته (60، 70 و 80) مورد بررسی و تحلیل قرار داده است. آمار و اطلاعات مورد نیاز به روش اسنادی و کتابخانه ای از اطلاعات سرشماری های اجتماعی- اقتصادی عشایر کوچنده در سال های 1366، 1377 و 1387 موجود در آرشیو مرکز آمار ایران جمع آوری و استفاده شد. نتایج نشان می دهد بطور کلیف جمعیت عشایر استان های چهارمحال و بختیاری و خوزستان از سال 1366 تا 1387 روند کاهشی داشته است. با توجه به نتایج به دست آمده جمعیت عشایری استان چهارمحال و بختیاری در محل استقرار ییلاقی همواره بیشتر از جمعیت عشایر در محل استقرار قشلاقی بوده ا ست، در استان خوزستان عکس این وضعیت مصداق دارد، علت این امر می تواند مرتبط با شرایط متفاوت آب و هوایی دو استان باشد، استان چهارمحال و بختیاری دارای استقرار گاه های ییلاقی و استان خوزستان دارای استقرار گاه های قشلاقی بیشتری است.