بررسی اثرات سایمتیدین در بیماران مبتلا به سوء هاضمه بدون زخم

سابقه و هدف: با توجه به شیوع زیاد بیماری سوء هاضمه بدون زخم، درمان های مختلف آن، صرف هزینه های زیاد و مصرف بی رویه داروهایی از جمله: سایمتیدین، رانیتیدین، متوکلوپرامید و امپرازول و به منظور تعیین اثرات سایمتیدین در بیماران مبتلا به سوء هاضمه بدون زخم، این تحقیق در درمانگاه داخلی بیمارستان شهید بهشتی کاشان در سال 75-1374 صورت پذیرفت.مواد وروش ها: این کار به روش کارآزمایی بالینی و دوسوکور با مراجعه مستمر انجام گرفت. بیمارانی که حداقل یکی از علایم نفخ، پیش سوزه، تهوع، استفراغ، برگرداندن غذا به دهان، بوی بد دهان، احساس پری شکم، بادگلو و آروغ زدن را حداقل به مدت سه ماه داشتند. پس از انجام معاینات بالینی و آزمایشات لازم جهت رد بیماری های زمینه ای و آندوسکوپی برای بیماری های ارگانیک گوارشی (به شرط عدم مصرف دارو حداقل به مدت دو هفته)، مورد مطالعه قرار گرفتند. بیماران به طور تصادفی به دو گروه شاهد و مورد تقسیم شدند در گروه مورد، سایمتیدین با دوز 200 میلی گرم، هر 6 ساعت و به مدت دو هفته و در گروه شاهد، دارونمای آن به همان شکل تجویز و تاثیر داروبا علایم بالینی بررسی گردید.