قواعدسنجی پژوهش های حکمی مبتنی بر روش شناسی حکمت صدرایی

پژوهش در حوزه علوم انسانی از جمله مسائلی است که در طول تاریخ تطوری این علوم تغییرات صوری و ساختاری قابل توجهی داشته است. این تغییرات روش مندانه موجب گردیده است تا این پژوهشها در دنیای امروز اهمیت بسزایی برخوردار گردند؛ لیکن روش پژوهش در ساحت علوم مختلف می تواندتفاوتهای معناداری داشته که تعریف این وجه تمایزات در ارتقا کاربردی، تعالی بهرهمندی و اثربخشی نتایج بدست آمده موثر باشد. احصا این تمایزات مستلزم بررسی اسلوب و دیدگاه نظری اندیشمندان و متفکران حوزه های مختلف علوم است. به همین خاطر است که میتوان ادعا کرد بررسی روش شناسی حکمت ملاصدرا شرایطی را فراهم میسازد تا بتوان بر مبنای این بررسی، روش تحقیق حکمی را تدوین و جهت بهره مندی پژوهشگران حوزه حکمت ارائه نمود. پژوهش حاضر با محوریت روششناسی حکمت متعالیه صدرایی به تبیین مهمترین این نکات پرداخته است. بر همین اساس این نوشتار با بررسی روش ملاصدرا در تنظیم آثار و بهره گیری از دیدگاه های وی در حوزه حکمت از جمله مسئله زبان برساخته حکمت، اصول فرازبانی، سیر تعلیمی صیرورتی در تنظیم آثار و.... به نکاتی کاربردی در دسته بندی پژوهشهای حکمی، نحوه ارجاعات درون متنی، اسلوب نتیجه نگاری در پژوهشهای حکمی و... دست یافته است که با کاربست این نتایج در پژوهشهای پژوهشگران حکمت، میتوان به آنچه حکیمان متاله به عنوان غایت اندیشه های حکمی مطرح نمودهاند نائل شد به عبارت دیگر دستیابی به این روش موجب دست یافتن به غایت حکمت است.