استفاده از مخلوطها برای بالا بردن بازده نیروگاه حرارتی اقیانوس و تعیین ترکیب بهینه برای بازده ماکزیمم

اقیانوسها در حدود 70 % سطح کره زمین را پوشانده اند و این موضوع آنها را را به بزرگترین جاذب انرژی خورشیدی تبدیل کرده است. انرژی جذب شده در اقیانوسها یکی از ذخایر تجدید پذیر و پاک را تشکیل می دهد و باعث اختلاف درجه حرارت لایه های سطحی و لایه های عمیق آب می شود. به طور معمول در روز حدود 60 میلیون کیلومتر مربع از سطح دریاها انرژی خورشیدی را جذب می کنند. این معادل حرارتی است که از حدود 250 بیلیون بشکه نفت بدست می آید اگر کمتر از 0/001 انرژی تابشی جذب شده در اقیانوسها به الکتریسیته تبدیل شود ، می تواند در حدود سی رابر الکتریسیته ای را که در یک روز در جهان مصرف می شود، تولید کند ؛ بنابراین بالا بردن راندمان حرارتی نیروگاههای حرارتی اقیانوس سهم بسزایی در این میان دارد. از لایه های سطحی آب به عنوان سیال داغ در اواپراتور برای تبخیر سیال عامل و از لایه های عمیق آب به عنوان سیال سرد در کندانسور برای تقطیر سیال عامل در یک نیروگاه حرارتی اقیانوس استفاده می شود. با توجه به درجه حرارتهای کاری نسبتا کم، بازده حرارتی این نیروگاه بسیار پایین است. روشهایی برای افزایش بازده در دست بررسی می باشد. یکی از این روشها استفاده از مخلوط ها به جای ماده خالص به عنوان سیال عامل می باشد. در این تحقیق یک کد کامپیوتری تدوین شده که قادر است خواص ترمودینامیکی مخلوط ها را محاسبه و ترکیب بهینه مخلوط را برای بازده ماکزیمم پیش بینی نماید.