تنوع و فراوانی انگل های گوارشی مرغان بومی (Gallus domesticus) در دو اقلیم استان اصفهان

با افزایش پرورش مرغان بومی به دلایل تولید پروتیین ارزان، خوداتکا یی، اشتغالزا یی روستایی ومقاومت نسبی بیشتر به تنش ها، توجه به مسائل بهداشتی آنها بیش از پیش لازم است؛ لذا به منظور بررسی و مقایسه انگل های گوارشی مرغان بومی (Gallus domesticus) در دو اقلیم سرد-مرطوب و گرم-خشک استان اصفهان، تعداد 900 قطعه جوجه بومی50-45 روزه در60 خانوار روستایی توزیع و بمدت یکسال نگهداری شد؛ برای آزمون های EPG و OPG در هفته های 8، 32 و 56 نمونه های مدفوعی جمع آوری و در پایان نیز یک قطعه مرغ و یک قطعه خروس در هر خانوار کالبدگشایی و انگل های دستگاه گوارش آنها بررسی شد؛ طبق نتایج میزان آلودگی با افزایش سن و میزان رطوبت، افزایش داشت؛ میزان و گونه نماتودها به ترتیب شامل آسکاریدیا گالی(A. galli) (33%)، هتراکیس گالیناروم (H. gallinarum) (18%)، اکواریا اسپیرالیس(A. spirailis) (5/7%)، کاپی لاریا آناتیس (C. anatis) (5/7%)، کیلوسپیرورا هامولوزا (C. hamulosa) (75/3%) و تریکوسترونژیلوس تنوئیس (T. tenouous) (5/3%) بود. میزان و گونه سستودها به ترتیب شامل رایلیه تینا اکینوبوتریدا (R. echinobutheridae) (5/15%)، رایلیه تینا تتراگونا (R. tetragona) (12%)، رایلیه تینا سستی سیلوس (R. cesticillus) (10%)، کوانوتنا اینفاندیبولوم (C. infundibulum) (5/8%)، کوتوگنیا دیگونوپورا (C. dignopora) (7%)و سوبولورا برومپتی (S. brompti) (3%) بود، اواوسیست های مشاهده شده به ترتیب مربوط به گونه های آیمریا ماکسیما (E. maxima) (5/38%)، آیمریا تنلا (E. tenella) (28%)، آیمریا نکاتریکس (E. necatrix) (7%)و آیمریا آسروولینا (E. acervulina) (5/5%) بود. درآزمون مربع کای (05/0مرغ بومی بوده و نیازمند اقدامات بهداشتی و تغذیه ای مناسب است.