تاثیر قهوه و کاکائو بر عفونت های ویروسی و سیستم ایمنی

بیان مساله: مطالعات اخیر پیرامون نقش تنظیمی زیستی مواد غذایی نظیر فعالیت هایی پیرامون حفظ و بهبود عملکرد سیستم ایمنی و سلامت، بیانگر حضور اجزای مختلف فعال زیستی می باشد. کاکائو دارای مقادیری از آنتی اکسیدان ها و ضد التهاب ها با طیف وسیعی از اثرات می باشد مانند پلی فنول ها (با خاصیت آنتی اکسیدانی و ضد میکروبی قوی)، فلاونوئیدها (دسته ای از پلی فنول ها که حاوی کتچین ها هستند)، ترکیب تلخ تئوبرومین. قهوه علاوه بر کافئین (در بسیاری از رژیم های غذایی مانند قهوه، شکلات و نوشیدنی های انرژی زا وجود دارد ولی از مواد مغذی ضروری و اساسی برای سلامتی نمی باشد) حاوی کلوروژنیک اسید (با خاصیت آنتی اکسیدانی و ضدموتاژنی) و دیترپن ها cafestol) و kahweol با خاصیت ضدسرطانی) می باشد.هدف پژوهش: گستره ی تحقیقات در مورد تاثیر کافئین بر سیستم ایمنی بدن در طی دهه گذشته به صورت چشمگیری در حال رشد است و البته نتایج متناقضی حاصل شده است. هدف پژوهش بررسی امکان اثر درمانی و حافظتی مواد موجود در کاکائو و قهوه بود.یافته ها و نتیجه گیری: اثرات ضد ویروسی اسیدهای کلروژنیک در قهوه، نظیر ویروس سنسیشیال تنفسی (RSV) با روش ممانعت تکثیری، ویروس نقص ایمنی اکتسابی انسانی (HIV) توسط ممانعت از آنزیم اینتگراز ویروسی و ویروس هپاتیت B ویروسی (HBV) گزارش شده است. اثرات ضد آنفلوانزایی در کتکین ها و فلاونوئیدها و وجود پلی فنول ها در کاکائو باعث افزایش فعالیت سیستم ایمنی ذاتی و خاصیت پروفیلاکسی از عفونت ویروس می شود. مصرف بالای کافئین، با کاهش آنزیمهای کبدی، فعالیت های التهابی، فیبروز حاد کبدی و فعالیت بافتی در هپاتیت B وC مزمن در ارتباط است. در بیماران مبتلا به هپاتیت B و C مزمن، مصرف قهوه، با مشاهده کاهش آسیب اکسیداتیو در DNA، افزایش آپاپتوز، پایداری DNA به علت افزایش طول تلومر همراه بود و این مکانسیم ها باعث کاهش ریسک ابتلا به سرطان سلولهای کبدی می شوند . تاثیر کافئین بر روی سیستم ایمنی ذاتی و اکتسابی مورد بررسی قرار گرفته که عملکرد آن به عنوان تنظیم گر سیستم ایمنی به میزان مصرف روزانه کافئین بستگی دارد به این صورت که کافئین در پژوهش هایی با تقویت پاسخ ایمنی و افزایش تعداد ماکروفاژها، نوتروفیلها، ائوزینوفیلها گزارش گردید و در برخی مطالعات در سلول های سیستم ایمنی اکتسابی، با کاهش تکثیر و تولید سایتوکین همراه بود. در نتیجه مقدار دوز مناسب بر هر اختلال به طور قطعی گزارش نشده است و برنامه های درمانی در طیف گسترده ای از بیماریهای التهابی و ضد تومور نیازمند پژوهش های بیشتر می باشد.