تایپوگرافی های بداهه در آثار گرافیک ایران به مثابه ساختارشکنی

ایپوگرافی که مانند بسیاری از واژگان دیگر از غرب وارد زبان فارسی شده است معادل کلمه حروف نگاری و یکی از مطرح ترین مباحث حوزه گرافیک در ایران می باشد. گفتمان و کاربرد کلمه تایپوگرافی، آن را اندکی از اصل و ریشه غربی خود دور می کند اما هویت و ادراک کلی از این کلمه همان فرم و ظاهر نوشتار است که در آثار گرافیکی نقش بارزی به عهده دارد. نوشتار که تابع یک نظام ساختارگرای قراردادی است به ندرت از اقدامات ساختارگریز و خلاقیت فردی تبعیت می کند مگر آنجا که فرم بر محتوا ارجح شود. در این پژوهش که از نظر نوع، کیفی و از نظر روش تحلیل محتوایی است در صورتی که جمع آوری اطلاعات خود را از راه اسنادی و کتابخانه ای بدست می آورد سعی می شود بین نوعی خاص از تایپوگرافی که بداهه و دور از انتظار معمول است با نظریات ساختارشکنی ارتباط برقرار سازد و در این راستا از هنرمندانی مانند قباد شیوا، رضا غابدینی، ساعد مشکی، کوروش قاضی مراد، مهدی سعیدی و بیژن صیفوری مورد مطالعه قرار می دهد.