اثربخشی مداخله خوددلسوزی شناختی بر بهبود نیازهای خودتعیین گری، تعویق اندازی و تاب آوری تحصیلی دانش آموزان دختر مبتلا به افسردگی در یکی از شهرک های نظامی

مقدمه: هدف اصلی این پژوهش، تعیین میزان اثربخشی مداخله خوددلسوزی شناختی بر بهبود نیازهای خودتعیین­گری (خودمختاری، شایستگی و ارتباط ادراک شده)، تعویق­اندازی و تاب­آوری تحصیلی دانش­آموزان دختر مبتلا به افسردگی در یکی از شهرک­های نظامی بود. روش: طرح پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش­آزمون پس­آزمون با گروه گواه بود. برای اجرای پژوهش از میان دانش­آموزان دختر (متوسطه اول و دوم) دارای افسردگی یکی از شهرک­های نظامی 40 نفر به صورت تصادفی انتخاب و در دو گروه­ آزمایش و گواه جایگزین شدند. سپس مداخله با روش آموزش خوددلسوزی شناختی به مدت 8 جلسه 90 دقیقه ای روی گروه آزمایش اجرا شد و گروه گواه هیچ نوع مداخله­ای دریافت نکرد. ابزار پژوهش مقیاس نیازهای خودتعیین­گری سوریبو و همکاران (2009)، مقیاس تعویق­اندازی تحصیلی (APS) کاکیسی (2003) و پرسشنامه تاب­آوری تحصیلی ساموئل (2004) بود. برای تحلیل داده­ها از نرم­افزار (SPSS.21) و تحلیل کواریانس استفاده شد. نتایج: یافته­ها تفاوت معنی­داری بین دو گروه نشان داد. بحث: پس می­توان گفت که مداخله خوددلسوزی شناختی بر بهبود نیازهای خودتعیین گری (خودمختاری، شایستگی و ارتباط ادراک شده)، تعویق­اندازی و تاب­آوری تحصیلی دانش­آموزان دختر مبتلا به افسردگی، اثربخش است.