سنجش کارایی نوآوری شرکتهای چهار صنعت پیشرفته منتخب ایران، با استفاده از مدل جمعی تحلیل پوششی داده ها

امروزه بحث سیاست گذاری مبتنی بر شواهد و داده محور در زمینه نوآوری، روز به روز اهمیت گسترده تری می یابد لذا دانشمندان به این موضوع دست یافته اند که تا زمانی که داده های خرد و متقن از سطح شرکتها، به منظور سنجش نوآوری آنها جمع آوری و مورد تحلیل و بررسی قرار نگیرد، نمیتوان انتظار تدوین سیاستهای کارا و اثربخش را داشت. یکی از مهمترین روشهای سنجش نوآوری، سنجش کارایی آن است. کارایی نوآوری، چه در سطح کلان و ملی و چه در سطح خرد و شرکتها، مورد سنجش قرار گرفته است ولی تاکنون مدلی که با استفاده از آن بتوان پیشنهادهای بهبود برای شاخصهای ورودی و خروجی ارائه نمود، به کار گرفته نشده است. در این تحقیق ابتدا بر مبنای ادبیات موضوع و داده های موجود، به منظور محاسبه کارایی نوآوری، شاخصهای ورودی و خروجی مشخص شدند، سپس بر مبنای داده های جمع آوری شده در اولین پیمایش نوآوری ایران، کارایی نوآوری شرکتهای چهار صنعت پیشرفته نانوتکنولوژی، بایوتکنولوژی، تولید محصولات الکترونیک، میکروالکترونیک و مخابراتی و هوافضا، با استفاده از مدل جمعی تحلیل پوششی داده ها، مورد بررسی قرار گرفت. نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که به جز در صنعت نانوتکنولوژی که %23,27 شرکتها کارا بودند، در هر یک از سه صنعت دیگر % 20 از شرکتها کارا شده اند. همچنین مشاهده شد که علاوه بر تفاوت بین حوزه شرکتها، عامل سایز نیز اهمیت زیادی در کارایی شرکتها دارد.