چارچوب جامع تحول از اقتصاد سنتی به اقتصاد دیجیتالی

توسعه فناوریهای مختلف و رسوخ آن به بخشهای تولیدی و خدمات در کسب وکارهای مختلف، چنان تغییرات شگرفی را با خود به همراه داشته است که علاوه بر فعالان کسب وکار، سیاست گذاران را نیز با موقعیت تصمیمسازی مهمی مواجه کرده است تا بتوانند از فرصتهای مربوط به توسعه فناوری، بهترین بهره برداری را داشته و حتیالامکان تهدیدهای مربوط به آن را نیز شناسایی و برای تبدیل آنها به فرصت یا جلوگیری از آسیب آنها، تمهیداتی بی اندیشند. افزایش بهره وری، رفاه عمومی و اشتغال زایی ناشی از تحول دیجیتالی امروزه با عنوان توسعه اقتصاد دیجیتال شناخته میشود. اقتصاد دیجیتال یا اقتصاد اینترنتی را میتوان انجام فعالیتهای اقتصادی و اجتماعی بر بستر فناوری اطلاعات و ارتباطات تعریف نمود که در این اقتصاد نوین، شبکهسازی دیجیتالی و توسعه زیرساختهای ارتباطی، بستری جهانی فراهم می آورد که در آن افراد و سازمانها با تجهیز به راهبردها، به تعامل با یکدیگر، برقراری ارتباط، انجام فعالیتهای اقتصادی و همکاری و جستجوی اطلاعات میپردازند. تلاقی این فناوریها با حوزه های مختلف کسب وکار در کنار تغییر نیازهای مشتریان و کسب وکارها، به عنوان پیشرانهای اصلی اقتصاد دیجیتال نمایان شدهاند. اقتصاد جهان امروز از اقتصاد تولید محور به سمت اقتصاد دیجیتالی که اقتصاد دانش محور میباشد، تغییر جهت داده است و مزیت رقابتی از آن سازمانهایی است که از پایگاه اطلاعاتی و دانشی مستحکم برخوردار بوده و اطلاعات به مثابه کالایی با ارزش در آنها داد و ستد شده و قدرت آفرینی مینماید. شناخت ابعاد و مولفه های مفهوم اقتصاد دیجیتال ، یکی از پیش نیازهای کلیدی حوزه سیاستگذاری و برنامه ریزی در راستای توسعه ملی است. چرا که یک چارچوب جامع اقتصاد دیجیتال، به طراحی سیاستهای دقیق در این حوزه در سطح ملی کمک میکند. مقاله حاضر به ارائه چارچوب جامع تحول از اقتصاد سنتی به اقتصاد دیجیتالی جهت استفاده در طراحی سیاست های دقیق در سطح ملی میپردازد.