نقش مدیریت مشارکتی در حفظ و پایداری محیط زیست

در چند دهه ی اخیر جهان شاهد هجوم بحران های گسترده ی محیط زیستی بوده، بحرانی که هوا، زمین، آب و موجودات زنده درون هر یک را روبه نابودی کشانیده و فجایع تلخی را به بار آورده است. تغییرات و شدت این تهدیدات آن قدر سریع شکل یافته که روند دست یابی به یک سیاست گذاری مشخص در عرصه ی حفاظت و پایداری از محیط زیست را برای دولت ها الزام آور دانسته، سیاست گذاری که در آن علاوه بر دولت ها، نقش سایر بازیگران عرصه ی مدیریت هم چون شهروندان، سازمان های غیردولتی و نیز بازار را محترم شمرده و مشارکت هریک از اعضا به ویژه مشارکت شهروندان را بپذیرد، و آن را یکی از پیش شرط های اساسی جهت مدیریت بهینه ی منابع طبیعی به حساب آورد. اکثر صاحب نظران و برنامه ریزان معتقدند که این نوع سیاست گذاری در چهارچوب مدیریت بهینه ی منابع طبیعی به حساب آورد. اکثر صاحب نظران و برنامه ریزان معتقدند که این نوع سیاست گذاری در چهارچوب مدیریت مشارکتی تحقق می یابد، مدیریتی که با اجرای سیاست های زیست محیطی پاسخگوی نیازها و انتظارات ذی نفعان در آینده باشد، و نیز با گریز از برنامه ریزی متمرکز و تک بعدی (اقتصادی)، دسترسی به توسعه را چه در سطح ملی و جه در سطح بین الملل محقق سازد.