شهر بیوفیلیک، رویکردی نو در دستیابی به شهر سالم و پیوند با طبیعت

امروزه کلانشهرها با مشکلات زیست محیطی متعددی همچون آلودگی صدا، هوا، آب، خاک و... و همچنین کاهش منابعزیستی و تنوع آن، مدیریت پسماند مواجه بوده و همین مسئله باعث افت کیفیت محیط های شهری گردیده است. ایدهایجاد شهرهای بیوفیلیک یا شهرهای سازگار با طبیعت راه حلی در جهت کاهش تعارض انسان با محیط زیست بوده ودغدغه اصلی آن به حداقل رساندن آسیب های توسعه بر محیط زیست است و بر پیوند و همزیستی مردم با طبیعت درقالب فرآیند طراحی محیط مصنوع تاکید دارد. بااینوجود، هنوز چارچوب مشخصی به منظور بهره برداری از این نگاه درطراحی و برنامه ریزی شهری به خصوص در کشور ما وجود ندارد. هدف این مقاله ارائه مفاهیم و شاخص های شهربیوفیلیک با به کارگیری روش اسنادی و مرور ادبیات این موضوع به منظور کاربست آن در برنامه ریزی و طراحی شهریاست. یافته ها نشان می دهد که این رویکرد با توجه به فواید آن در بسیاری از کشورهای توسعه یافته در تهیه برنامه هایتوسعه شهری لحاظ گردیده و ضروری است تا رویکرد فعلی برنامه ریزی و مدیریت شهرها کشور ما به سمت برنامه ریزی وطراحی بیوفیلیک همراه با تطابق آن با ویژگی های سرزمینی کشور سوق پیدا کند.