اثربخشی آموزش مهارت های ارتباطی بر بهبود کیفیت زندگی افراد کم بینای آرپی

مقدمه و هدف: آرپی گروهی از بیماری های چشمی ژنتیکی است که این بیماری شبکیه را مبتلا می سازند از جمله علائم آرپی می توان به کاهش دید در تاریکی و مکان های کم نور اشاره کرد. در بیشتر موارد علائم اولیه آرپی بین سنین 10 الی 30 سالگی بروز می کند.کیفیت زندگی این افراد که از آیتم های مهم سلامت اجتماعی می باشد بعد از وقوع بیماری آرپی بطور چشمگیری تحت تاثیر قرار می گیرد که به طور قطع در ایجاد وادمه روند ارتباطی با دنیای جدید با مشکلاتی مواجه خواهد شد. هدف ازاین پژوهش بررسی اثربخشی آموزش مهارت های ارتباطی بر بهبود کیفیت زندگی افراد کم بینای آرپی شهر تهران می باشد.روش ها: شیوه این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با پیش آزمون و پس آزمون با گروه گواه می باشد. نمونه شامل 30 نفر از افراد کم بینای آرپی دارای پرونده انجمن نابینایان بودند که به عنوان نمونه در دسترس انتخاب شدند و 15 نفر در گروه آزمایش و 15 نفر در گروه گواه قرار گرفتند. پرسشنامه کیفیت زندگی Whoqol-brief را در دو نوبت به عنوان پیش آزمون و پس آزمون تکمیل نمودند. آموزش مهارت های ارتباطی به هردو شیوه مهارت های انتقال پیام و مهارت های دریافت پیام با هدف تقویت وبازگشت به یک مهارت ارتباطی سازگار طی 8 جلسه 2 ساعته به مدت 2 ماه بر روی گروه آزمایش انجام گرفت.نتایج: نتایج تحلیل کوواریانس نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که تفاوت معناداری (P≤0/01) که بیانگر افزایش میانگین نمرات کیفیت زندگی در گروه آزمایش نسبت به گروه گواه می باشد. بررسی میانگین نمرات مولفه های کیفیت زندگی به طور جداگانه در دو گروه آزمایش و گواه بیانگر آن است آموزش مهارت های ارتباطی بر مولفه های سلامت روانی و محیط تفاوت معنی داری را نشان می دهند. در حالی که در میانگین مولفه های سلامت جسمانی و روابط اجتماعی تفاوت معنی داری مشاهده نشد.نتیجه گیری: از دست دادن قسمت اعظم مهمترین حس از حواس پنجگانه مساله ای است که شخص را وارد یک دنیای دیگری می کند که هیچ زمینه وتجربه ای نداشته و تا حدی توانایی ارتباطی با دنیای قبلی را ندارد لذا اولویت اصلی بایستی حول محور افزایش سازگاری با شرایط جدید باشد که تقویت مهارتهای ارتباطی از مهمترین روش ها می باشد.