جزایر سه گانه ایرانی و راهبرد جمهوری اسلامی ایران؛ سیاست تهاجمی یا تدافعی

     ورود استعمار بریتانیا در منطقه شرق سوئز و انعقاد قراردادهای تحت الحمایگی با طوایف عرب منطقه جنوبی خلیج فارس، فرصتی را برای سوءاستفاده و ادعای امارات متحده عربی مهیا نمود که پس از اعلام خروج بریتانیا از منطقه خلیج فارس، ادعای حاکمیت بر جزایر سه گانه ایرانی را مطرح نماید. امارات متحده عربی به عنوان کشور تازه تاسیس که ارتباطی به این موضوع نداشت با جنجال آفرینی، ادعای بی اساس خود را با استفاده از پول و تحریک برخی قدرت های خارجی مطرح و یک سیاست تهاجمی در قبال جزایر سه گانه ایرانی در پیش گرفت. ایران تا قبل از پیروزی انقلاب اسلامی با توجه به اثبات حقوق حاکمه و تعلق مالکیت بر این جزایر، حاکمیت خود را اعمال می­نمود، لیکن از آنجا که این وضعیت تداوم یافت و طرف های بین المللی نیز آنرا پذیرفتند، دلیلی بر اتخاذ مواضع تهاجمی نداشته و حاکمیت خود را همانند سایر بخش های سرزمینی اعمال می­نمود. از آنجاکه ایران بصورت کامل بر این جزایر اعمال حاکمیت داشته، لاجرم سیاست تدافعی را در قبال ادعای امارات اعمال می نمود و با توجه به تداوم سوءاستفاده امارات از سیاست منطقی ایران، به نظر می رسد ادامه این وضعیت راهگشا نبوده و مسوولان سیاست خارجی می بایست رویکرد دیگری را در برابر جنجال آفرینی و آزمندی جاه طلبانه امارات نسبت به این مساله سرلوحه کار خود قرار دهند.