دکترین اتحاد پیرامونی و امنیت اسرائیل

از ابتدای تاسیس رژیم صهیونیستی، خطر انزوا تهدید جدی برای دولتمردان آن بوده است. با توجه به این تهدید، دیوید بن گوریون دکترین اتحاد پیرامونی را در جهت خروج از انزوا در برابر اتحاد دول عربی مطرح کرد. چارچوب اصلی این دکترین گسترش روابط با دولتهای مسلمان غیرعرب بود. 3رکن اصلی استراتژی پیرامونی اسرائیل، بر ارکان نظامی، اطلاعاتی و دیپلماسی استوار بوده که در پیشبرد آن از راهبردهای غافلگیری، انتقال جنگ به داخل سرزمین دشمن و ابتکار عمل بهره گرفته شد. باتوجه به این استراتژی، اسرائیل در جهت بقاء و دوام خود نیاز جدی به همکاری نظامی با یک ابرقدرت منطقه ای داشت. بنابراین جهت اجرای این راهبرد با کشورهای پیرامون مرزهای اعراب مثل ترکیه، ایران و اتیوپی متحد شد و امروز پس از 6دهه، این دکترین با تغییرات منابع تهدید پی گیری می شود. این پژوهش به دنبال این است که تا چه میزان دکترین اتحاد پیرامونی در امنیت و بقاء اسرائیل تاثیر گذار بوده است. نوشتار حاضر بنیان پژوهشی خود را به منظور بررسی دکترین اتحاد پیرامون و متغیرهای تهدیدزا علیه اسرائیل، بنیان نظری موازنه تهدید استفان والت قرار داده و تلاش کرده ابعاد اتحاد پیرامونی را از زمان 1950و متغیرهای تهدید زا در طول 68سال از زمان تاسیس را بررسی کند.