مروری برمفاهیم اولیه معناشناسی شناختی

معنا شناسی علمی است که حدود 200 سال سابقه دارد و یکی از شاخصه های زبان شناسی است. زبان شناسی را به دو بخش می توان تقسیم کرد یک بخش مانند صرف و نحو دررابطه با مسائل ظاهری لفظ، و بخش معنا شناسی بیشتر متمرکز روی جنبه های معنایی زبان است. طبیعی است در طول این 200 سال تعدادی مکاتب و روش برای این که بتوانند یک برخورد علمی و سیستماتیک بامعانی5 یک زبان یامعانی5 به کار گرفته شده در یک متن ، یا مجموعه ای از متون داشته باشند، به وجود آمدند. سوالی که به طوری جدی در حوزه مطالعه معنا وجود دارد این است که چطور می توان پدیده ای را مورد مطالعه قرار داد که هیچ دسترسی مستقیم به آن وجود ندارد . چون معنا ملموس نیست . اما یک مشکل دیگر در حوزه معنا شناسی وجود دارد که به مراتب از آن مشکل پیچیده تر است و آن این است که هر چیزی را بخواهید مطالعه بکنید از یک ابزاری به نام زبان برای مطالعه کردن آن استفاده می کنید. وقتی می خواهید معنا را مورد مطالعه قرار دهید معنا را با چه چیزی مورد مطالعه قرار می دهید بطور خلاصه موضوع علم معنا شناسی این است که چه مضاف الیه اش یک زبان باشد ، چه مضاف الیه اش یک نویسنده باشد ، چه مضاف الیه اش یک متن به خصوصی باشد ،کار معنا شناسی این است که به سراغ مضاف الیه اش برود و سعی کند بین معانی که در آن مضاف الیه اش وجود دارند یک ارتباط سیستماتیک برقرار بکند.زمانی که شناختی به معناشناسی اضافه میشود، چه چیز از آن فهم میشود معناشناسی شناختی از پردازش اطلاعات در حیطه معنا بحث میکند.معنی شناسی شناختی ادعا میکند که زبان بخشی از توانایی عمدهتر شناختی بشر است و بنا براین تنها میتواند جهان را آنگونه که انسانها متصور میشوند توضیح دهدقطعابین این دنیای مفهومی و دنیای واقعی تفاوتهایی هست. توانایی استفاده از زبان به تواناییهای شناختی کلی مربوط است و تنها مربوط به حوزه ی زبانی نیست . برای دستیابی به توانایی های شناختی کلی تر نیاز به درک مفاهیم اولیه نظریه معناشناسی شناختی است وظیفه ای که این مقاله تا حدودی به آن می پردازد.