آسیب شناسی فرهنگی و اجتماعی در سکونتگاه های غیررسمی حوزه جنوبی شهر تهران

در سال های گذشته پدیده حاشیه نشینی و سکونتگاه های غیر رسمی در نقاط مختلف کشور بویژه کلان شهرها شکل گرفت، تا جایی که امروزه این موضوع به یکی از معضلات اساسی در کشور تبدیل شده و در این استان نیز محرومیت در این نوع سکونتگاه ها از خدمات ملموس و نمایان است. با گسترش رشد شهرنشینی در ایران سیل مهاجرت روستاییان برای زندگی بهتر در شهرها روند شتابان گرفت و در نتیجه بدلیل نداشتن ظرفیت شهرها برای اسکان این جمعیت و علاوه بر آن بروز مشکلات متعدد موجب شد، این افراد به حاشیه نشینی و یا سکونتگاه غیر رسمی گرایش پیدا کنند. در این رابطه با شناخت عواملی چون میزان تعلق خاطر ساکنان به محله، میزان اعتماد اجتماعی ساکنان به یکدیگر و به عملکرد مسئولین، میزان تمایل آن ها به مشارکت در امور محله و میزان پیوند اجتماعی آن ها، آسیب های اجتماعی موجود در این محلات و چگونگی ارتباط آن ها با کاهش میزان نابسامانی فضاهای شهری می توان روند آسیب اجتماعی و فرهنگی را کاهش داد. بر همین اساس هدف اصلی پژوهش حاضر آسیب شناسی فرهنگی و اجتماعی در سکونتگاه های غیررسمی حوزه جنوبی شهر تهران با روش تحلیلی می باشد. نتیجه پژوهش نشان می دهد اسکان غیر رسمی خود معلول گسترش شکاف طبقاتی، رشد بی رویه شهرنشینی و مهاجرت روستائیان به شهرهای بزرگ است از جهات متعددی موجب شیوع بزه کاری، انحرافات اجتماعی و عوارض ناشی از آن می شود در این راستا می توان با استفاده از برنامه ریزی های فرهنگی میان مدت و بلند مدت مدیریت شهری گام هایی را جهت توسعه و ارتقا کیفیت زندگی در این مناطق برداشت.