بررسی روند تحول مدیریت شهری در ایران و میزان مشارکت شهروندان در آن

پیش بینی ها حاکی از این است که در سال 2020 میلادی بیش از 11 درصد جمعیت جهان در شهرها ساکن شوند. این شهرها نیاز به الگوهای مدیریتی پایدار و مطلوب دارند تا بتوانند کیفیت زندگی شهروندان را تامین نمایند. امروزه یکیاز ضرورت ها مدیریت شهری موفق درجهان ارائه یک مدل حکمرانی مناسب با توجه به مقتضیات مکان و زمان هست. بررسی سیر تحولات حکمرانی شهری درایران و جهان نشان می دهد مدیریت بوروکراتیک در گذشته، کارآمد و موثر نبوده و امروزه شهرها نیازند الگوهای حاکمیتی هستند که مبتی بر دموکراسی و مدیریت یکپارچه و اثربخش باشند. در این راستا شکل تازه ای از حاکمیت در حال نهادینه شدن است که جنبش حاکمیت شایسته یا حکمروایی خوب نامیده می شود. صاحبنظران اندیشه حکمروایی خوب را ابداع جدید بشری در ایجاد نظام اجتماعی نوین دانسته اند. در دهه های اخیر بسیاری از سازمان ها و نهادهای مدیریتی به ترویج نوعی نگرش مشارکتی برای تحقق مدیریت از پایین به بالا نموده اند که بر نقش زیربنای و اولویت دهی به اجتماعات محلی در اقدامات توسعه ای، تاکیددارد. عملیاتی نمودن اندیشه متعالی حکمروایی خوب در هر منطقه، نیازمند ارائه الگوی حکمروایی مبتنی مقتضیات مکانی زمانی است و الزامات و پیش نیازهای خاص خود را می طلبد. روش تحقیق، توصیفی تحلیلی بوده است و سعی شد از طریق تحلیل نهادینه الگوهای مدیریت شهری در غرب و تجارب تاریخی مدیریت شهری کشور، یک الگوی مطلوب حکمروایی خوب ارائه شود. نتیجه تحقیق حاضر، ارائه چنین الگوی مطلوبی در راستای عملیاتی شان اندیشه حکمروایی خوب در مدیریت شهری ایران هست.