ظرایف مدیریتی غزل نه هر که چهره برافروخت دلبری داند

انطباق رفتار و سبک مدیریتی با شرایط زمینه و مناسبات جاری فرهنگی و اجتماعی یک ضرورت غیر قابل کتمان است وپژوهشگران مدیریت متذکر شدهاند بکارگیری رهنمودها و توصیه های مدیریتی بدون توجه به آنها میتواند تبعات جدی درپیداشته باشد. یکی از ویژگیهای محوری ایرانیان حس شاعرانگی است و شعر گذشته ایران در مناسبات جاری و تعاملاتاجتماعی امروز این کشور حضوری برجسته دارد. ادبیات و شعر ایران همچنین دارای نکات و ظرایف مدیریتی است و در اینمقاله تلاش شده است یکی از غزلیات حافظ با هدف استخراج آنها مورد بررسی قرارگیرد. برای این منظور تواما به مباحث روزمدیریتی و تحلیل های حافظ شناسان برجسته مورد توجه قرارگرفته است. نتایج این دست بررسی ها می تواند برای مدیراندستمایه های محکمی برای مدیریت و رهبری فراهم کند. همچنین پژوهشگران میتواند با تکیه بر این میراث غنی دانشمدیریت بومی در ایران را توسعه دهند.