قلمروسازی ژیوپلیتیکی ناتو در حوزه های ژیوپلیتیکی غرب جمهوری اسلامی ایران

ناتو، طولانی ترین اتحادیه سیاسی و نظامی تاریخ معاصر است که از سال 1949 م. تاکنون در چندین مرحله ماموریت های خود را بازتعریف کرده است. در جدیدترین بازنگری، این سازمان با ارایه مفهوم امنیتی نوین برای دومین دهه از قرن 10 ، تلاش کرده امنیت منطقه جغرافیایی آتلانتیک را در خارج از منطقه جست وجو و برای مشروعیت بخشی به این اقدام، ساز و کارهای متعددی را طراحی کرده و در حال اجرا دارد. حضور پویا در مناطق ژیوپلیتیکی مختلف، مهم ترین راهبرد کنونی ناتو است و به همین دلیل این سازمان با گسترش مرزهای خود به عنوان شانزدهمین همسایه جمهوری اسلامی ایران نیز شناخته می شود که در هر یک از مناطق ژیوپلیتیکی کشورمان، حضور فیزیکی دارد. در این راستا، شناسایی راهبردهای ناتو برای گسترش حضور فراجغرافیایی خود با تمرکز در مرزهای غربی ایران، موضوع اصلی این پژوهش است که نویسندگان تلاشمی کنند به این پرسش اصلی پاسخ دهند که ناتو چگونه در حال قلمروسازی در مناطق ژیوپلیتیکی غرب ایران است. با روش توصیفی تحلیلی و با استفاده از روش گردآوری اطلاعات کتابخانه ای، اینترنتی و رسانه ای، فرضیه اصلی مقاله این است که ناتو تلاش می کند برای حفظ و گسترش حاکمیت ارزش های لیبرال دموکراسی بازار آزاد به عنوان موتور محرک نظام جهانی معاصر با بهره بردن از راهبردهای گسترش مرزهای سیاسی رسمی، گسترش مرزهای سیاسی غیررسمی، ماموریت های بشردوستانه، همکاری های دفاعی و امنیتی و گسترش دفترهای سازمانی و اداری قلمرو خود را با حضور در مناطق ژیوپلیتیکی ترکیه و عربی به حوزه نزدیک غربی و با حضور در دریاهای سیاه، اژه، مدیترانه و همچنین شمال آفریقا در حوزه دور غربی ایران گسترش دهد