اثر چهار هفته فعالیت هوازی در آب بر علایم بالینی و سایتوکاین های TNF TNF-α و IL -10 در مدل حیوانی مالتیپل اسکلروزیس

مقدمه: باتوجه به اهمیت درمان های تکمیلی، در این پژوهش هدف بررسی اثربخشی 4 هفته تمرین هوازی شنا بر روی علایم بالینی و سایتوکاین های Tumor necrosis factor alpha) TNF-α ) و ) Interleukin 10 IL-10 در سطوح سرمی موش های مبتلابه مالتیپل اسکلروزیس از طریق القای انسفالومیلیت خود ایمن تجربی Experimental autoimmune encephalomyelitis یا EAE است. مواد و روش ها: 80 سر موش سوری ماده با نژاد C57BL/6 با سن 12 - 10 هفته و وزن 2 ± 20 به 8 گروه 10 تایی (سالم کنترل، سالم شنا، MS کنترل، MS شنا، MS اینترفرون، MS اینترفرون و شنا، MS شاهد تزریق، MS شاهد شنا و تزریق) تقسیم شدند. از روز نهم بیماری، موش ها به مدت چهار هفته مقدار 150 IU/g اینترفرون بتا- 1 دریافت و یا چهار هفته ورزش شنا روزانه نیم ساعت مواجهه داده شدند. وزن و علایم بالینی به صورت روزانه با ثبت امتیازات بین گروه ها ارزیابی می شد. در پایان پروتکل نمونه های خونی از قلب استخراج و شاخص ها به روش الایزا سنجیده شدند.نتایج: براساس نمودار امتیازات علایم بالینی، بین گروه های MS شنا و MS اینترفرون و MS شنا اینترفرون با گروه MS اختلاف با سطح معنی داری 001 / 0 مشاهده شد، شدت آسیب در گروه های MS نسبتبه فعال به صورت میانگین روی امتیاز 2 تا 3 قرار گرفت و حاکی از تخفیف پیشرفت ضایعات دمیلینه حاصل از اثر ورزش در آب بوده است. نتیجه گیری: یافته ها پیشنهاد می دهند احتمالا شنا نسبت به داروی اینترفرون بتا- 1 ، عاملی موثرتر در تغییر سطح سایتوکاین های سرمی و بهبود علایم بالینی موش های مدل EAE می باشد. بنابراین میتوان نتیجه گرفت که تمرین منظم ورزشی در کنار درمان های پزشکی میتواند برای کاهش اختلالات MS مفید باشد