تاریخ پزشکی در ایران باستان

هدف ما بررسی تاریخ پزشکی در ایران باستان است؛ که روش تحقیق آن توصیفی تبیینی است. و از اطلاعات منابع مکتوب و کتابخانه ای برای جمع آوری اطلاعات استفاده شده است. تاریخ پزشکی از کهن ترین و در عین حال پیچیده ترین تاریخ های بشری به شمار می رود و قدمت ن به حیات انسان باز می گردد، و در ایران در دوره قبل از اسلام قوانین زیادی راجع به طبیب و طبابیت در اوستا وجود داشته و چنین به نظر می رسد در زمانی که سایر ممالک فاقد تشکیلات طبی بودند در ایران درباره بهداشت و حقوق اطبا و بیطارها (دام پزشکان) دستورالعمل های دقیقی ارایه شده است. طب باستنی ایرانی با آیین زرتشت و تعلیمات اوستا پیوند جدایی ناپذیری داشته است به طور کلی سابقه پزشک و پزشکی در ایران اساطیری به دوران نخستین شاهان سلسله پیشدادیان بر می گردد تاریخ پزشکی ایران زمین به علت کمبود منابع مکتوب به سه دوره محدود محدود شده است.در اوستا نخستین پزشک ثریته (فریدون) نام برده شده که زمان وی با توجه به روایات ودایی به دوران بسیار کهن همزیستی هندیها و ایرانی ها می رسد. تخصص های پزشکی در اوستا شامل پنج بخش اشو پزشک، گیاه پزشک، کارد پزشک، داد پزشک و مانتره پزشک بوده است. ایران باستان به ترتیب قدمت و تاریخ دارای سه مکتب پزشکی مزدیسنا، سده اکباتان و جندی شاپور است قدیمی ترین نوشته های مربوط به بهداشت و پزشکی بخش هایی از اوستا و متن های فارسی میانه چون رساله راسته است. که خیلی پیش تر از مکاتب طبی یونان در عالم وجود داشته اند، و پزشکان ایرانی همچنین در زمینه ساخت مراکز درمانی و توسعه و تجهیز بیمارستان ها و مراکز آموزشی نیز از ملل واقوام پیشرو محسوب می گردند، و نوشتار حاضر پژوهشی مختصر درباره تاریخ پزشکی در ایران است.