انتقال ریسک به روشی دیگر

بیمه اتکایی، در ماهیت وجودی خود، عبارت است از پیش بینی مالی برای یک بیمه گر به منظور تثبیت تراز مالی خویش. با جذب نقدینگی در بعضی سالها، بیمه اتکایی نتایج عملیات را در سال های با زیان های هنگفت، هموار و آرام می سازد. گرچه بیمه اتکایی براساس سالیانه خریداری می شود، با وجود این، ماهیت رابطه بین بیمه گذار اتکایی و بازارهای اتکایی آنها در عمل همان آثار حساب بلند مدت را ایجاد می نماید. بنابراین بیمه گران در زمان های مختلف می توانند با بیمه گران اتکایی خود، مازاد یا کسری داشته باشند. البته ایجاد جنین مانده هایی نتیجه وقوع و شدت خسارتهای فاجعه آمیز است و این ویژگی در تشخیص اینکه آیا وجوه انباشته شده آزاد می شوند یا نه، عامل اصلی به شمار می رود. تشخیص اینکه بیمه اتکایی می تواند یک حساب بلند مدت در نظر گرفته شود، به مراه نارضایتی های موجود در مورد مانده های مازاد جمع شده و نیز، نواسن های بازار بیمه اتکایی، به ارایه فراورده های انتقال ریسک به روش های دیگر منجر شد. انتقال ریسک به روشی دیگر (ART) شامل مجموعه ای است از تکنیک های مختلف از جمله بیمه اتکایی مالی و ریسک محدود شده. خصوصیت مشترک این تکنیک ها، تشابه دسترسی به حل معضلات انتقال ریسک و یک چارچوب اصلی مشترک است. انتقال ریسک به روشی دیگر توجهات زیادی را به خود جلب کرده، اما در مورد اختلاف آن در مقایسه با بیمه های اتکایی متداول اغراق شده است. هر دو تکنیک سعی در حل یک مشکل دارند: ثبات نقدینگی بیمه گر در مواجهه با خسارتهای فاجعه آمیز احتمالی. در شرایط مشخص، انتقال ریسک به روشی دیگر می تواند استفاده موثرتر از سرمایه بیمه گر در انقال ریسک باشد. ART همچنین، دارای امتیاز روشینی و صراحت بیشتر است، شامل قیمت گذاری آشکار ریسک و سرمایه گذاری و نیز ارایه پوشش برای چند سال. این مقاله به بررسی ماهیت و استفاده از تکنیک های انتقال ریسک به روشی دیگر می پردازد.