مروری سیستماتیک بر خشونت در مامایی

مقدمه: پرخاشگری شامل هرگونه رفتاریست که با قصد آسیب رساندن روانی یا جسمانی به فرد دیگری انجام می شود. روابط ضعیف کاری، رفتار پرخاشگرانه و زورگویی در حرفه ی مامایی یک پدیدهی شایع است. با اینکه دانشجویان مامایی این موضوع را در محیط های بالینی یا آموزشی خود تجربه کردهاند، ولی در همین افراد بعد از مدتی شاهد رفتارهای خشونت آمیز در برابر زائو هستیم که این مسئله نیاز به پرداختن به این پدیده ی ناخوشایند را ضروری می سازد. روش کار: در این مطالعه ی مروری سیستماتیک، کلیدواژه های ماما و خشونت از سال 2019-1991 در پایگاه های اطلاعاتی SID ,PubMed, ScienceDirect ,GoogleScholar, Scopus ,ISI جستجو شدند و در مجموع 18 مقاله مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج: خشونت در مامایی حالتی از رفتار است که ماما خواسته ی خود را به زائو تحمیل می کند. گاهی در سیاست های بیمارستانی اصول اخلاق جهانی و توجه به جنبه های روانی بیمار کمرنگ می شود. براساس نتایج مطالعات تعارض بین اخلاق مامای ارائه دهنده ی خدمت و استاندارد اخلاق حرفه ای، نداشتن مهارت های ارتباطی در مراکز زایمانی دیده می شود. یک راهکار در این زمینه شناخت علل و معرفی استراتژی های حل و فصل این مشکل است. دانشجویان مامایی که ارائه دهندگان آتی خدمت هستند، از الگوی رفتاری پرسنل زایشگاه اقتباس می گیرند که جهت تغییر آن نیاز به دوره های آموزشی در جهت توسعه ی مهارت های اخلاقی و چگونه رفتار کردن در محیط کار می باشد. هر چند گاهی علت این رفتارها را باید در علاقه مند نبودن ماماها به کارشان و در نتیجه عدم احساس مسئولیتاخلاقی نسبت به زائو یافت. ولی باز هم برگزاری کارگاه هایی از طریق بیمارستان و انجمن مامایی، جهت آشنایی و آگاهی ماماها نسبت به وظایف شان در برابر زائو می تواند از بروز خشونت نسبت به مادران تا حدودی جلوگیری نماید. از طرفی فراهم آوردن بستری جهت گزارش موارد بروز خشونت و حمایت از مادران آسیب دیده می تواند به کاهش این موارد و افزایش گزارش دهی موارد بروز خشونت کمک نماید. نتیجه گیری: خشونت در مامایی می تواند بر عملکرد شغلی و بالتبع بر کیفیت مراقبت از مادران و سلامت آنها اثرگذار باشد. از اینرو، پیشنهاد می گردد مسئولان هر بیمارستان با استفاده از پرسشنامه ای استاندارد، فراوانی و منابع خشونت را در بخش های مامایی شناسایی کنند و در کمک به رفع آنها کوشا باشند.