اثر بهترین روش های مدیریتی و روش های توسعه کم اثر در بهبود کمیت سیلاب های شهری مطالعه موردی بخشی از منطقه 2تهران

از اساسی ترین مشکالت در توسعه شهری افزایش سطوح غیرقابل نفوذ می باشد. که منجر به وقوع رواناب و سیلاب شهری می شود. در این زمینه و برای کنترل تشدید سیالب و خسارات ناشی از آن پژوهش های بسیاری با استفاده از مدلهای مختلف ریاضی و کامپیوتری و همچنین روشهای مختلف کنترل سیالب انجام شده است .دراین تحقیق با استفاده از مدل_ SWMMEPA1دبی پیک رواناب بارش با دوره بازگشت 5 ساله در وضع موجود منطقه و استفاده از دو روش توسعه کم اثر روکش نفوذپذیر و سیستم ماند بیولوژیکی در بخشی از ناحیه3منطقه 2تهران محاسبه شده است. حوضه بندی درونشهری براساس نقشه توپوگرافی1/2222شهر تهران به دست آمده است و مشخصات فیزیوگرافی زیرحوضه ها با استفاده از نرم افزار GIS2 محاسبه شده است. نتایج نشان داده است که اعمال روشهای توسعه کم اثر در گره های خروجی منطقه مورد مطالعه باعث کاهش دبی پیک رواناب میشود و در این مطالعه روش نوین روکش نفوذپذیردرصد کاهش دبی پیک بیشتری از سیستم ماند بیولوژیکی در هر 5گره خروجی داشته است.