بررسی و جایگاه طنز در ادبیات فارسی ایران

طنز در حقیقت اعتراضی است بر مشکلات، نا به سامانی هایی که در یک جامعه وجود دارد و گویی جامعه و مسئولان نمی خواهند این اعتراض ها رامستقیم و بی پرده بشنوند.از این رووجدان بیدارو ضمیرآگاه شاعران ونویسندگان با بزرگ نمایی و نمایان ترجلوه دادن جهات زشت ومنفی وعیب ها ونقص های پدیده ها و روابط حاکم در حیات اجتماعی ، در صدد تذکر ، اصلاح ورفع آن ها بر می آیند.با کنجکاوی درطنز صوفیانه فارسی و غیر آن، می توان از جهت برخی کاربردها به انواع طنزها از جمله : اجتماعی، اخلاقی، تعلیمی، تفسیری، تمثیلی، رسانه ای، دینی و مذهبی، سیاسی،عاشقانه، فلسفی و نظایر آن دست یافت، برخی از این طنزها از جهت محتوا و نتایجی که ازآنها دریافت می شود، می توان با یکدیگر درآمیخت و تلفیق کرد، به گونه ای دیگر ، آنها را به دسته های محدودتری منحصر ساخت، اما در این نوشتار سعی شده است تا آنجا که ممکن است نمادها را در هر کدام از اقسام آن معلوم نمود، هرچند که گاهی اوقات ممکن است مرز این تقسیم بندی، با هم تداخل داشته و قابل ادغام در یکدیگر باشد.