وداع با ماه مبارک رمضان و شعور داشتن اشیاء

بسم الله الرحمن الرحیم

« السلام علیک یا شهر الله الاکبر، و یا عید اولیائه ، سلام برتو ای بزرگترین ماه که به خدا انتساب داری و عید اولیای خدایی ! »

طبق آموزه های انسان ساز و حیات بخش دین مبین اسلام ، همه موجودات اعم از زمین و زمان ، و نبات و جماد ، دارای درک و شعور مخصوص به خود هستند ؛ لذا وقتی قرآن کریم در آیه 4 سوره زلزله از بازگو کردن زمین خبرهای خودش را در قیامت خبر می دهد « یومئذ تحدث اخبارها » ، و قرآن ناطق امیرالمومنین علی علیه السلام ازحرف زدن هر« روز» با فرزندان آدم و گواهی دادنش در قیامت ، سخن می گوید « ما من یوم یاتی علی ابن آدم الا قال له ذلک الیوم یا ابن آدم انا یوم جدید و انا علیک شهید فقل فی خیرا و اعمل فی خیرا اشهد لک به یوم القیامه فانک لن ترانی بعدها ابدا ... ، هیچ روزی بر پسر آدم نمیگذرد مگر اینکه میگوید ای پسر آدم من روز نوی هستم و بر تو شاهد و گواهم پس در من سخن نیک بگو و کار خیر انجام بده تا روز قیامت به آن گواهی دهم ؛ زیرا بعد از امروز هرگز مرا نخواهی دید (و روز رفته تکرار نمی شود).(الکافی ، ج2 ،ص523 ). همه ای این آموزه ها ، دلیل روشن و متقن بر درک و شعور داشتن زمین و زمان است .

زیرا بازگو کردن زمین خبرهای خود را در قیامت و شهادت دادن روزهای که بر انسان می گذرد بر اعمال و گفتار او در قیامت ، متفرع بر شعور داشتن است ، در غیر این صورت نه تحمل اخبار و اعمال و گفتار کسی ممکن است و نه بازگو کردن و شهادت دادن به آنها امکان پذیر.

همچنین دعای وداع با ماه مبارک رمضان که از امام سجاد علیه السلام نقل شده است که حضرت سلام های تودیعی متعددی به این ماه دارد و مثل یک انسان با آن سخن می گوید، از یکسو دلیل دیگر بر شعور داشتن زمان است و از سوی دیگر عزیز ، مانوس و محبوب بودن ماه مبارک رمضان ، با بندگان مطیع و قدرشناس را به نمایش می گذارد ؛ زیرا وداع و خداحافظی ، با کسی و چیزی صورت می گیرد که هم دارای درک وشعور باشد و هم برای انسان عزیز و محبوب ، و با او دوست و مانوس باشد.

اگر کسی عظمت و فضیلت ماه مبارک رمضان را بداند که این ماه چقدر رحمت و مغفرت و برکت به همراه می آورد ، چنانکه رسول خدا صلی الله علیه وآله در خطبه شعبانیه فرمودند :« انه قد اقبل الیکم شهر الله بالبرکه و الرحمه و المغفره ... »(امالی صدوق ، ص93 ). یقینا وداع و خداحافظی با آن ، برایش بسیار سخت و طاقت فرسا است. چنانکه امام سجاد علیه السلام بعد از آنکه از سپری شدن و رفتن ماه مبارک رمضان سخن می گوید چنین عرضه می دارد:« فنحن مودعوه وداع من عز فراقه علینا، و غمنا و اوحشنا انصرافه عنا، پس ما هم با ماه خدا وداع می کنیم وداع با دوست عزیزی که مفارقتش برای ما توانفرساست, ما کسی را وداع می کنیم که رفتنش برای ما بسیار گران و سخت است و ما را غمگین می کند و به وحشت و ترس می اندازد »(صحیفه سجادیه ، دعای 45 ).

همچنین در یکی از فرازهای سلام تودیعی خود خطاب به ماه مبارک رمضان می فرماید :« السلام علیک من قرین جل قدره موجودا، و افجع فقده مفقودا ، سلام برتو ای همنشینی که وقتی بودی گرامی و با منزلت بودی و حال که در آستانه ای رفتن هستی ، رفتنت فاجعه است و مارا غمگین می کند (همچون کسی که عضو عزیز خانواده اش را از دست می دهد غمگین می شود ).(صحیفه سجادیه ، دعای 45 ).

خلاصه این که ، دعای امام سجاد علیه السلام در وداع و خداحافظی با ماه مبارک رمضان ، از یکسو درک و شعور داشتن همه موجودات از جمله زمان را ثابت می کند ،

از سوی دیگر عزیز و محبوب بودن این ماه در نزد انسان های کامل و حجت های الهی را بیان می کند با توجه به آن معرفت و شناختی که آن بزرگواران از این ماه باعظمت دارند ،

و از سوی سوم امام سجاد علیه السلام در قالب دعا و سلام های تودیعی ، پیروان و محبانش را با عظمت و فضیلت این ماه ضیافت الله که سرشار از رحمت و مغفرت و برکت است ، هرچه بهتر و بیشتر آشنا می نماید .

همچنین به طور غیر مستقیم این مطلب مهم را می آموزد که قدر ماه مبارک رمضان را باید دانست و از مصادیق قدر شناسی آن ، پاسداری از دستاورد های ماه مبارک رمضان از جمله : خود کنترلی و مخالفت با هواهای نفسانی ، ارتباط بیشتر و بهتر با خدا ، ارتباط بیشتر با دعا و قرآن ، به یاد فقرا و بندگان خدا بودن و.. می باشد که شایسته است این دستاورد ها بعد از ماه مبارک رمضان نیز حفظ شود.

اللهم عجل لولیک الفرج