پست مدرن و ادبیات داستانی ایران

در جریان مدرن و به دنبال آن پست مدرن به شگردها ، تمهیدات و نظریه هایی گوناگون برمیخوریم که به سبب تلاقی آن ها در این چند دهه اخیر ساختاری تقریبا معین را شکل داده است و مسلما با بررسی مولفه ها و ویژگی های آنان ، همچنین وضعیت سرگذشت گونه ای که هر یک از مراحل ابتدایی تغییر تا تکامل – از جنبشی به جنبشی دیگر – پشت سر گذاشته است ، می تواند در درک آن دیدگاه ها و نظریه ها ، موثر باشد . حالا هر چقدر که مرزهای دو جریان – مدرن و پست مدرن– به سبب دگرگونی های مشترک در نگاه به جهان متن ، فرم و زبان ، ناشناخته و در بعضی موارد غیرقابل تمییز باشد ، فرآیند تحلیل مولفه های کارکردی سهمی بیشتر در بازشناخت اصولی آن ها می یابد . ادبیات داستانی امروز ایران لااقل در بعضی موارد به قله ها و افق های داستان نویسی غرب نظر داشته است که درک و بینش سردمداران آن به ریشه های وطنی و امکانات بالفعل زبان و ادبیات کهن فارسی در کنار آگاه بودن از شیوه های داستان نویسی جهان ، خلق آثاری را باعث گردیده است که تاثیری انکارناپذیر بر جریان هنر و ادب ایران گذاشته است.