بررسی تطبیقی استعمار در اشعار قیصرامین پور و محمود درویش

ادبیات مقاومت ادبیاتی است پر تحرک و فریادگونه در خدمت انسانیت که عناصری چون: ایثار، شهادت، دفاع از وطن و مظلومیت را در خود جای داده است. شاعرانی که در دوران زندگی آنان با هجوم و حملات کشورهای بیگانه با حکومت های استبدادی توام می شود و نظاره گر انواع ظلم و ستم و بی عدالتی ها و خشونت و خونریزی در جامعه هستند، معمولا در آثارشان از قید و بندها، شکنجه ها، غربت آوارگی، تبعید و ترور سخن می گویند و با بیان نارسایی ها و مشکلات اجتماعی و مبارزه با رجال ستمگر، قصد بیداری افکارعمومی را دارند. شعر پایداری و مقاومت که روایات صادقانه و زخمی دردمند بر پیکر بشریت است، در ادبیات ملت ها از اهمیت به سزایی برخوردار است.این مقاله با روش توصیفی تحلیلی به بررسی استعمار در اشعار دو شاعر قیصر امین پور و محمود درویش می پردازد. نتایج حاصل از پژوهش حاکی از آن است که از وجوه تمایز شعر محمود درویش و قیصر امین پور تبعید ها و زندانی هایی است که درویش درآن به سر می برد و حاصل آن سروده هایی که رنج و دلتنگی حاصل از آن را منتقل می کند، این زندان سروده ها در عربی حبسیات نامیده می سود. ولی قیصر تجربه تبعید و زندان نداشته است و زندان را در عالم شاعرانه و در فضای خیال حس کرده است.