نسب ناشی از تلقیح مصنوعی

در جهان امروز با پیشرفت دانش پزشکی، بسیاری از زوج های نابارور، مشکل خود را با استفاده از روش های نوینباروری مانند تلقیح مصنوعی برطرف می کنند. روش های تلقیح مصنوعی شامل لقاح داخل رحمی، لقاح خارجرحمی، اهدای جنین، اهدای گامت و رحم جایگزین است. باتوجه به اینکه مساله تلقیح مصنوعی جز مسائل نوپدیداست به طور طبیعی نمی توان در تحقیقات فقه پژوهای متقدم ردپایی از این موضوع یافت پیش نیاز تدوین قانون انجامپژوهش هایی است که بتوانند قانونگذار را در این مهم یاری رساند از این رو این نوشتار یکی از محورهای اساسی اینموضوع را بررسی کرده است. لذا در این میان، برخی از روش های جدید باروری گاه به گونه ای است که در نسبکودکان باعث ایجاد شبهه می کند. از آن جا که نسب یکی از مسایل مهم در قوانین فقهی، حقوقی و اجتماعی است؛در این پژوهش تلاش می شود تا مساله نسب ناشی از تلقیح مصنوعی بررسی شود. نتیجه های به دست آمده نشان میدهد که نسب ناشی از این روش های باروری به صاحبان اسپرم و تخمک ملحق می شود. در مواردی هم که در موردنسب تلقیح مصنوعی اختلاف نظر وجود دارد، استفاده از پیوند تخمدان برای زوجه و یا پیوند بیضه برای زوج پیشنهادمی شود؛ زیرا پس از پیوند، عضو اهدایی به عنوان عضو اصلی بدن گیرنده محسوب می شود؛بنابراین نسب کودکمتولد شده از پیوند تخمدان یا پیوند بیضه، به زوج ها ملحق می شود و هیچ شک و شبهه ای در نسب کودک به وجود نمی آید.