عناصر داستانی در داستان های کهن ادبیات عرب

قصه در انتقال فرهنگ و انتقال مفاهیم انسانی قدمتی کهن دارد و سازگارترین فرم کلامی با ذهن بشر است. از همینروی دامنه مخاطبانش وسیعتر و قدرت نفوذش بیشتر است. اگرچه زبان اصلی قرآن، زبان دین و هدایت معنوی است، اما در کاملترین وجه خود از شیوه داستان سرایی برای ابلاغ پیام خویش بهره برده است. بررسی و تحلیل آثار داستانی،خصوصا منظومه های عربی از جهت شناخت عناصرداستان، بسیار ارزشمند است. جایگاه تاثیرگذار عناصر داستان در داستانهای عربی، بیانگر آگاهی نویسندگان آنها از چگونگی ارائه داستانها است. پیوند استوار و موثر عناصرداستان از ویژگیهای برجسته داستانی در این آثار بی همتاست. این مقاله که با روش تحلیل و توصیفی و برمبنای مطالعات کتابخانه ای صورت گرفته است، برآن است با استفاده از آثاری که تاکنون در زمینه قصه ها در دوره های مختلف نگارش یافته است، سیر قصه سرایی را از دوره جاهلی تا دوره عباسی را به اختصار بررسی کند. در این داستانها بسیاری از جنبه ها و عناصر داستانی متعارف دیده میشود، که هدف این مقاله بررسی و تحلیل عناصر داستانی نظیر: طرح داستان، شخصیت، درونمایه، زاویه دید، لحن و زبان و ... و پیوستگی اجزای سازنده داستانها بیان شود.