تاثیر دعا و ذکر در حل تنش های روحی با رویکرد سیره نبوی (ص)

یکی از دغدغه های مهم انسانها در همه دوره های تاریخ، سلامت روانی در کنار سلامت جسمانی بوده است. اسلام وجود انسان را متشکل از دو بعد غیر مادی و مادی معرفی میکند و سلامت هر یک را در گرو سلامت دیگری و متاثر از آن میداند. سلامت روان به معنای تعادل و انسجام فراگیر در همه ابعاد جسمانی و نفسانی انسان است که اندیشیدن، آگاهی، هدف داری، انصاف، عدالت، امانتداری، حقیقت جویی و تسلیم در برابر آن، رشد مستمر و آرامش از جمله نشانه های آن هستند. بیماری روانی خارج شدن از حد اعتدال است که نادانی، عصیان، دنیا طلبی، ظلم و تعدی، ضعف اراده و سستی و اضطراب و غیره ....از جمله نشانه های آن میباشد. از جمله مباحثی که علم اخلاق در توجه و بیداری و شناخت معرفت الهی کرده و باعث آرامش روح و روان انسان میشود، دعا و ذکر خداوند متعال میباشد. ذکر خدا، همان حضور خداوند در دل انسان مومن است که علاوه بر اطمینان قلبی، تکیه گاه بی نظیر و محکم میباشد. دعا به معنای خواندن است و در اصطلاح خواندن خدا است، دعا نوعی عبادت است و شرایط و ویژگیهای خاص خود را دارد که از آن جمله میتوان توبه و بازگشت واقعی، پاکسازی خانه ی دل از بغض و کینه و تادیه مظالم و… را نام برد. در اهمیت دعا همین بس که کلید خزائن الهی بوده و برتر از تلاوت قرآن شمرده شده است. بنابراین برای بیان اهمیت و جایگاه دعا میتوان از آیات و روایات بسیاری که در این زمینه بیان شده است بهره جست. اثر دعا تکامل معنوی انسان در اثر بندگی و اعتراف به ذلت در مقابل خداوند است و شناخت خدا، کسب اخلاق خدایی، پاکی و پاکیزگی و ایجاد آرامش روحی نیز از جمله آثار دعا هستند.