مقایسه اثر بخشی فراشناخت درمانی و معنویت درمانی بر درماندگی آموخته شده، احساس تنهایی و اضطراب مرگ سالمندان دارای اختلال حرکتی

هدف پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی فراشناخت درمانی و معنویت درمانی بر درماندگی آموخته شده، احساس تنهایی و اضطراب مرگ سالمندان دارای اختلال حرکتی بود. طرح پژوهش نیمه آزمایشی، با طرح پیش آزمون، پس آزمون با گروه گواه و دوره پیگیری بود. جامعه آماری شامل تمامی سالمندان 75-60 ساله دارای اختلال حرکتی بود. از میان جامعه آماری فوق به روش نمونه گیری غیرتصادفی هدفمند تعداد 30 نفر انتخاب و با جایگزینی تصادفی در گروه های آزمایش ( 10 نفر گروه معنویت درمانی و 10 نفر گروه فراشناخت درمانی) و گواه ( 10 نفر) قرار گرفتند و به پرسشنامه های سبک های اسنادی QSA ، سنجش احساس تنهایی و اضطراب مرگ SQS پاسخ دادند. گروه گواه در انتظار ماند و معنویت درمانی و فراشناخت درمانی برای گروه های آزمایش 8 جلسه 90 دقیقه ای به اجرا گذاشته شدند. داده های پژوهش با استفاده از روش های آمار توصیفی و آزمون آماری تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بنفرونی تحلیل گردیدند. نتایج بیانگر آن است که بین دو مداخله فراشناخت درمانی و معنویت درمانی در بهبود احساس تنهایی سالمندان بیشتر در مرحله پیگیری تفاوت معنادار وجود دارد p‹0/01 در نتیجه می توان گفت که مداخله مبتنی بر معنویت درمانی در کاهش احساس تنهایی سالمندان دارای اختلال حرکتی نسبت به مداخله فراشناخت درمانی تاثیر بیشتری دارد p‹0/05 در نتیجه می توان گفت بین معنویت درمانی و فراشناخت درمانی در درماندگی آموخته شده، اضطراب مرگ و احساس تنهایی در سالمندان دارای اختلال حرکتی تفاوت معنادار وجود دارد. باید گفت مداخله مبتنی بر معنویت درمانی نسبت به مداخله فراشناخت درمانی با گذشت زمان تاثیر بیشتری دارد.