برنامه ریزی راهبردی، ضرورت ها و موانع اجرای آن در ایران

دیگر نمی توان همانند گذشته با اتکا به روش های سنتی، طرح های دستوری و تجویزی به برنامه ریزی پرداخت. از دهه ی 70 قرن بیستم، گرایش به سمت برنامه ریزی راهبردی در دستور کار برنامه ریزی و مدیریت شهری در کشورهای غربی قرار گرفت. در ایران نیز بیش از 20 سال است که برنامه ریزی وارد حیطه ی برنامه ریزی شهری و منطقه ای شده است و به دلیل تحقق ناپذیری برنامه های تهیه شده با رویکرد جامع و موفقیت اندک این نوع برنامه ها در دستیابی به اهداف و چشم اندازها، تغییر رویکردهای تهیه ی برنامه های توسعه ازنظر برنامه ریزان الزامی است. برنامه ریزی راهبردی گزینه ی مناسبی جهت جایگزینی طرح های جامع است. هدف اصلی این مقاله مشخص کردن ضرورت های به کارگیری برنامه ریزی راهبردی در نظام برنامه ریزی ایران است. نتایج حاصل از این پژوهش نشان می دهد که جهت تغییر رویکرد برنامه ریزی سنتی به برنامه ریزی استراتژیک در کشور ما، موانعی وجود دارد. نارسایی زیرساخت های اقتصادی و اجتماعی برنامه ریزی، ناهماهنگی در بخش های نظام مدیریتی کشور، ضعف بنیادهای مربوط به حکومت محلی و عرصه های مشارکتی و ضعف در دانش ازجمله مواردی هستند که سبب عدم پذیرش رویکرد راهبردی در برنامه ریزی در سطوح مختلف شده اند.