بررسی انتقادی روش های تدریس دروس دینی و اخلاقی از منظر فلسفه تربیت

زنده بودن زمین به واسطه ی انسان ممکن است،زنده بودن انسان بواسطه روح و روان و شخصیت اوست،زنده بودن شخصیت انسان در پرتو بکارگیری مناسب از عقل است وزنده بودن عقل در مجرای استفاده ی صحیح از علم ودانایی است.«در این مقاله به بررسی انتقادی روش های تدریس دروس دینی و اخلاقی از منظر فلسفه تربیت پرداخته می شود.هدف از بررسی انتقادی این است که بر اساس استدلال و شواهد بتوان به بررسی چگونگی روش های تدریس دروس دینی واخلاقی ومیزان تأثیرشان بر متربیان پرداخته شود.بنابر این وقتی عنوان دروس دینی واخلاقی مطرح می گردد صرفا0 کتب،دروس ومتونی با این عناوین مد نظر نیست،بلکه حتی دروسی که عنوانشان چندان با دروس دینی و اخلاقی تشابهی ندارد را نیز شامل می شود از جمله ی این دروس می توان به درس های ادبیات فارسی وریاضی که شامل موضوعات دینی- اخلاقی وعقلی- منطقی است،اشاره نمود.به عبارت دیگر میتوان این گونه اظهار نمود که تربیت دینی واخلاقی ودروسی که مبتنی بر آن هاست شامل آن تعلیم وتربیتی می باشد که در نهایت بر صفت رسوخ یافته ای در نفس آدمی دلالت می کند که کارها و افعال متناسب ومطابق با آن صفت،بدون نیاز به تفکر و تأمل از انسان صادر می گردد.بنابر این تجربه ی بشری نشان می دهد که انسان هیچ گاه حتی در قرن 21 میلادی که عصر مدرنیته است،بی نیاز از تربیت اخلاقی ودینی نمی باشد.لذا این مقاله مصمم است نشان دهد که مربی چگونه می تواند به عنوان یک موجود زنده،پویا،فعال ودر عین حال به عنوان یک الگوی مقبول در جامعه،نقش خویش را به نحو احسن انجام داده،به نحوی که بتواند ارزش های درونی خویش را همراه با آموخته های بیرونی به متربیان منتقل سازد به گونه ای که این ارزش ها و آموخته ها در وجود متربیان تثبیت گردیده،مقدمه وپایه ی یک شخصیت خوب را در متربیان فراهم سازد. علم و دانش صرفا0 عبارت از حاضر الذهن بودن نسبت به معلومات و اطلاعات و انباشتن وذخیره ساختن معارف ویژه در ظرف نیروی حافظه نمی باشد.علم عبارت از نورانیت انسان است واین نورانیت و روشنی باطن منشأ بصیرت و بینش نسبت به خداوند و همه ی امور عالم است.بنابر قول افلاطون انسان ها آن گاه نیک وشریفند که افعال آنها با آرمانها و مفاهیم کلی حقیقت وخیر وزیبایی همنوایی داشته باشد.مرغ باغ ملکوتم نیم از عالم خاک چند روزی قفسی ساخته اند از بدنم