چگونگی کارکرد روش معیار شدت شرطی تعمیم یافته

ارزیابی پاسخ لرزه ای سازه ها و تحلیل های دینامیکی اغلب مستلزم انتخاب یک مجموعه شتابنگاشت زمین لرزه متناسب با موقعیت منطقه تحت بررسی میباشد. برخی از محققین روش متداول جهت انتخاب شتابنگاشتها را، تطابق طیف میانگین مجموعه رکوردهای منتخب با طیف هدف آیین نامه مورد استفاده در یک محدوده فرکانسی مشخص میدانند. با توجه به اهمیت موضوع انتخاب شتابنگاشتها در محاسبه و برآورد پاسخ غیرخطی سازه، محققین روشهای نوینی را برای انتخاب شتابنگاشت و در نهایت برآورد دقیق تری ازعملکرد سازه مطرح کردهاند. بردلی در سال 2010 روشی را تحت عنوان روش معیار شدت شرطی تعمیم یافته (GCIM) ارائه داده است .که این روش براساس توزیع چند متغیره شرطی از سنجه های شدت زمین لرزه بیان شده است. تفاوت شاخص این روش با سایر روشهای انتخاب شتابنگاشت این است که ، بر خلاف روشهای دیگر انتخاب شتابنگاشت، که تنها از یک پارامتر استفاده میشود، در این روش مجموعه ای از هفده پارامتر که از متداول ترین پارامترهای اسکالر بیان شدت زمین لرزه هستند، به کار گرفته شده اند و همچنین مبنای روش GCIM در نظر گرفتن توزیع لگنرمال برای تمامی سنجه های شدت اسکالر است و معیار گزینش شتابنگاشت ها، نمودار تابع توزیع تجمعی (CDF) هفده پارامتر گفته شده می باشد. در راستای بررسی کارایی روش GCIM، همبستگی و تطابق میان پاسخ غیر خطی سازه در این روش مورد تحقیق قرار گرفته است. به این منظور در این مطالعه از نتایج تحلیل دینامیکی فزاینده یک سازه چند درجه آزاد که شتابنگاشت های ورودی مورد نیاز این تحلیل به روشی بر گرفته از روش GCIM انتخاب شده اند و نمودارهای IDA آن رسم شده، استفاده گردیده است. نتایج نشانگر آنست که روش پیشنهادی به کار گرفته شده، مزیت و برتری نسبت به روشهای دیگر ندارد.