بررسی واژه شناختی زبان‌شعر «انتظار»

باور به وجود منجی و رهایی بخش و تشکیل جامعه‌ای آرمانی که الگوهای معنوی مینوی بر آن حاکم باشد، در ادبیات آرمان شهری و تعلیمی جهان اهمیت به سزایی دارد. باور به سوشیانت و نجان دهنده، بخش در خور توجهی از باورهای دینی، آرمانی و مفاهیم فرهنگی را در عرصه های فرهنگ و ادبیات ایران پیش از اسلام در بر گرفته بود و از زمانی که دین اسلام با سرشت فارسی زبانان درآمیخت، این باور بازتابی گسترده در شعر شاعران ادب فارسی بر جای گذاشت و به ویژه پس از انقلاب، این مفهوم و رویکرد آن به در ادبیات فراگیرتر شد. شعر «انتظار» در میان شاعران ایرانی که به ویژه از دریچه ی دینی به تببین مسائل می‌پردازند، جایگاه درخوری دارد و و کارکردهای زبانی، درون مایه ای و زیباشناختی این شعر به گونه‌ای است که با باورهای دینی درآمیخته است. اما واقعیت این است که به سبب جنبه‌های محتوایی - دینی و آرمان اندیشی، تا کنون زبان و کارکردهایی هنری و زیباشناختی این شعر کمتر کاویده شده است. از این رو، هدف این مقاله، نقد و تحلیل و بررسی شعر انتظار، در عرصه ادبیات معاصر پس از انقلاب، از دیدگاه زبانی و به ویژه پژوهش بسامدی واژگان، تحلیل واژه شناختی و کارکردهای زبانی این‌گونه شعر به و چگونگی پیوند با کارکردهای درون‌مایه‌ای و سرشت به آنهاست.