جلوه‌های پایداری در شعر عبدالوهاب بیاتی

عبدالوهاب بیاتی از پیشگامان شعر معاصر عرب است که ندای مبارزه و آزادی خواهی، در سروده هایش طنین‌انداز شده است. وی ضمن انتقاد از دستگاه حاکمه، با سایه‌های شوم استعمار و استبداد نیز به مبارزه برمی‌خیزند. بیاتی، شاعری ملی و انقلابی است و شاعرانی را که در برابر ظلم و بیداد، مهر سکوت بر لب دارند، مورد انتقاد قرار داده، به سرزنش آنان پرداخته است. از ویژگی‌های به‎کاررفته در اشعار مقاومت بیاتی، بهره گیری از اسلوب سخریه است. کاربرد چنین شیوه‌ای، بی باکی و شجاعت شاعر در مقابله با ستم می نمایاند؛ علاوه بر این، سرودهای انقلابی بیاتی، نه تنها عراق، بلکه سایر کشورها را نیز که ندای آزادی‌خواهی در آنها شنیده می‌شود، در برمی‌گیرد. استفاده از نمادها و سمبل ‌های سیاسی - که در ادبیات مقاومت، گفتمان پنهانی از حرکت انقلابی، آزادی و رهایی از ظلم و ستم است- در شعر بیاتی نیز دیده می شود. این پژوهش، اشعار بیاتی را از منظر ادبیات پایداری مورد مطالعه و به بررسی قرار می‌دهد.