جایگاه شکار در نزد هخامنشیان

شاه شکارچی، یکی از خصایص ایدئولوژیکی سلطنت هخامنشی است. شاه شکارچی راهبر، نخستین فرد در مبارزه و جنگ به حساب می آید و شکار و شکارگاه نیز عرصۀ ممتازی برای اثبات دلاوری شاه بزرگ بود و پارسیانی که مدعی شاهی بودند، از جمله کوروش جوان (بردار اردشیر دوم)، در میان تمامی صفاتی مه ادعایشان را توجیه می کرد، شایستگی در نبرد (مشق جنگ، کمانکشی، نیزه اندازی)، و نیز عشق به شکار قرار داشت و ستایش های را پیوسته به سوی خود جلب می کردند و بدین وسیله، قصد داشتند به داعیۀ سلطنت خود از حیث دارا بودن خصایص ایدئولوژیکی سلطنت هخامنشی مشروعیعت بخشند. در این مقاله، کوشش بر آن است تا به جایگاه شکار از لحاظ ایدئولوژیک در نزد هخامنشیان پرداخته شود و جنبه های آن از نظر تعلیم و تربیت و خصایص شاهی بررسی گردد.