تطبیق «نظریه ادراکات اعتباری علامه طباطبایی» با «نظریه غفلت در آثار مولانا»

نظریه ادراکات اعتباری، تلاشی برای تبیین یکی از فعالیت های ذهن در جریان معیشت انسان است و بیانگر آن است که آدمیبرای رفع نیازهای طبیعی خود، یک سلسله اندیشه های پنداری اعتبار می کند تا بتواند با طبیعت ارتباط برقرار کند و اساس ابدون ادراکات اعتباری نمیتواند در طبیعت و با موجودات دیگر اعم از همنوع و غیر همنوع زندگی کند و به استکمال و رشدفردی و اجتماعی دست پیدا کند. از سوی دیگر، نظریه غفلت در آثار مولانا حاکی از آن است که نوعی از غفلت، ستون و اساسدنیای مادی و لازمه قوام زندگی انسان و پایداری این جهان شناخته می شود و بدون این نوع از غفلت، کار و بار زندگی انسان هاویران می شود و عمارت این جهان رو به تباهی مینهد. هدف از این پژوهش پاسخ به این پرسش است که چه رابطه ای میانادراکات اعتباری و نظریه غفلت از دیدگاه مولانا وجود دارد؟ این پژوهش به ما می آموزد که آدمی در هر ادراک اعتباری اعم ازاعتباریات پیش از اجتماع و اعتباریات پس از اجتماع، دچار نوعی غفلت یا چشم پوشی از پارهای از حقایق پشت پرده ی زندگیاست. حقایقی که در صورت کشف، نظام اعتباریات را در ذهن انسان به هم میریزد و مانع از زندگی رو به رشد او می گردد.تنها رویکردی که میتواند مایه پیوند نظام اعتباریات با آگاهی از آن حقایق باشد نگاهی است که به ادراکات اعتباری، معناییمنبعث از حقایق ثابت و مطلق می بخشد و به عبارتی آنها را برای انسان معنادار می کند به گونه ای که در ادراکات اعتباری کهاساسا پنداری و ساخته ذهن انسان هستند، جلوهای از حقایق ثابت و مطلق نمایان می شود.