معناشناسی رابطه انسان با خدا با رو یکرد صفات الهی از منظر علامه طباطبایی

برقراری ارتباط از آغاز آفرینش انسان، به عنوان نیاز طبیعی و اساسی او در تعامل با دیگران، همواره مطرح بوده است؛ امامهمترین رابطه ای که انسان ها در طول زندگی به دنبال دستیابی به آن هستند ارتباط با مبدأ هستی است. در ارتباطانسانها با خداوند مراتبی متصور است، همانطور که امام علی (ع) در نهج البلاغه انسان ها را بر اساس نوع عبادتشان به سهدسته بازرگانان، بردگان و آزادگان تقسیم بندی می کند؛ درواقع این تفاوت انسان ها در نحوه عبادت خداوند، ریشه در نوعارتباط آنها با خداوند دارد.این مقاله به شیوه توصیفی- تحلیلی و با روش گردآوری اطلاعات به صورت کتابخانه ای به دنبال پاسخ به چیستی حقیقت رابطه انسان با خدا و به دست آوردن معیاری معرفت شناختی در فهم ارتباط انسان با خداوند خصوص ا از منظر علامهطباطبایی می باشد، چراکه آگاهی یافتن فرد از نحوه صحیح ارتباط با مبدأ هستی، خود مبدأ شوق و حرکت اوست همانطورکه عدم آگاهی، موجب اضطراب و رنج او خواهد بود. برای اینکه انسان ها از مرحله تعبد و ارتباط جبری یا غیرآگاهانه باخداوند خارج شوند و به ارتباطی آگاهانه دست یابند، لازم است معارفی نسبت به خداوند متعال کسب کنند که یکی ازراه های دستیابی به این مهم، شناخت صفات الهی است.