واقع نگری و تأویل معقول از منظر علامه طباطبایی به علم و دین

بحث درباره نسبت و رابطه علم و دین، یکی از مهمترین مباحث فلسفه دین و فلسفه علم به شمار می رود و مورد توجه خاصفیلسوفان دین و دین پژوهان قرارگرفته است. ازاین جهت با نگاهی به آراء و افکار صاحب نظران و نظریه پردازان درمی یابیم کهعده ای علم و دین را دو مقوله متعارض دانسته و با رد هر گونه تعامل میان این دو، حکم به ناسازگاری جوهری و واقعینموده اند؛ عده ای علم و دین را متعلق به دو حوزه و ساحت جداگانه پنداشته اند که با موضوع و روش و همچنین زبان مستقلخود حق مداخله در امور همدیگر را ندارند و سرانجام عده ای قائل به تفاهم و توازی علم و دین شده و با رد تعارض واقعی واستقلال همه جانبه، حکم به سازگاری علم و دین کرده اند. علامه طباطبایی به عنوان یک فیلسوف، متکلم و مفسر صاحب سبک،قائل به تفاهم علم و دین به شیوه ای خاص با مبانی و پیش فرض های دینی می باشد و با توجه به احاطه به علوم جدید و ارتباطبا اندیشمندان غربی راهکارهای عقلی، علمی و دینی دقیقی همچون تأویل معقول در متون مقدس و واقع نگری در دستاوردهایعلمی را برای رفع تعارض میان علم و دین بیان نموده اند که در این مقاله تلاش گردیده به آن پرداخته شود.