نقد علامه طباطبایی بر جمع میان عرفان، برهان و قرآن در اندیشه ملاصدر
محل انتشار: همایش ملی اندیشه های فلسفی کلامی علامه طباطبایی
سال انتشار: 1398
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 945
متن کامل این مقاله منتشر نشده است و فقط به صورت چکیده یا چکیده مبسوط در پایگاه موجود می باشد.
توضیح: معمولا کلیه مقالاتی که کمتر از ۵ صفحه باشند در پایگاه سیویلیکا اصل مقاله (فول تکست) محسوب نمی شوند و فقط کاربران عضو بدون کسر اعتبار می توانند فایل آنها را دریافت نمایند.
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
TABATABAII01_059
تاریخ نمایه سازی: 8 دی 1399
چکیده مقاله:
بسیاری از متفکران و پژوهشگران در حوزه فلسفه اسلامی، وجه تمایز میان حکمت متعالیه ملاصدرا و دیگر مکاتب فلسفهاسلامی را عملکرد ملاصدرا یا دست کم تلاش وی برای جمع میان سه مشرب فلسفی، عرفانی و قرآنی می دانند که ملاصدرا درآثار خود تلاش کرده است به آن نائل آید. در کنار موافقانی که روش ملاصدرا با خود همراه ساخته است، مخالفانی نیز به چشممی خورند که نه تنها جمع میان عرفان، برهان و قرآن را نادرست می پندارند بلکه فراتر از آن، اساساً آن را امری ناممکن و اززمره محالات تلقی می کنند. علامه طباطبایی که خود از زمره شارحان حکمت متعالیه محسوب می شود، صراحتاً تلاش ملاصدرارا برای جمع میان سه مشرب فلسفی، عرفانی و قرآنی بی نتیجه می داند و معتقد است او نتوانسته است اختلاف میان این سهمشرب را از میان بردارد. علاوه بر این، وی معتقد است هرکس تلاش کند این اختلاف را از بین ببرد بیشتر اختلافات را دامنخواهد زد. علامه طباطبایی جمع میان عرفان، برهان و قرآن را ناممکن و نشدنی می داند چنانکه هرکس بخواهد دو ضلع اضلاعمثلثی را به هم نزدیک کند، ضلع سوم را از آنها دورتر می سازد.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
حسن رهبر
استادیار فلسفه و حکمت اسلامی دانشگاه سیستان و بلوچستان، زاهدان