سماع، سمبولیسم عاشقانه مولوی

سماع یكى از ارکان و اصول پذیرفته شده درتصوف می باشد. در معنا و مفهوم سماع از طرف اهل تصوف و سایرین، تعریف هاى مختلف ارائه شده است که از جنبه های مختلفی به آن پرداخته شده است. جملات و کلمات جایگزینی برای سماع در نظر گرفته شده است، عده ای سماع را سفیر حق دانسته اند و بعضى از آن با عنوان نماز عشاق و نماز اولیا یاد کرده اند اما آنچه می توان گفت سماع، واردى است نه اکتسابى. سماع آدمى را به وجد و شور واداشته تا نسبت به دنیا و تعلقات آن بى توجه شود. در نظر اولیاى عرفان، سماع وسیله ای براى معراج روح به عالم بالا و دریچه ای براى ورود به عالم الهى و خروج از تعلقات نفسانى است. مولانا که یكی از بزرگ ترین عرفای ایرانی است، طرفدار جدى سماع به شمار می آید. در نزد مولانا سماع شور و حالى روحانى بود که به حدود و قیود مجالس عادى و رسمى رایج در نزد صوفیه عصر محدود نمى ماند؛ در نظر وی سماع باید دارای شروط خاصی باشد که مبدل به یک تجربه روحانى گردد. در این جستار به بررسی سماع، جزییات آن و دیدگاه حضرت مولانا نسبت به سماعپرداخته شده است.